Φεγγάρια μπερδεμένα

…ποιο φεγγάρι να’ χει κλέψει το δικό της φως, ποιος κηλίδωσε την αυθεντία της, ποιος μαύρισε ατιμώρητα την υπόληψή της…;



Οι φωνές τριγύρω με αφήνουν αδιάφορο. Το δροσερό καλοκαιρινό αεράκι ανακουφίζει τα καυτά μηλίγγια μου, τα ακροδάκτυλά μου νευρικά αναζητούν κάτι διαφορετικό από τη λεία, υγρή αλουμινένια επιφάνεια του θλιβερού cafe που με φιλοξενεί. Τα μάτια μου παραμένουν ακίνητα, καρφωμένα…θυμάμαι τη νύχτα των μυριάδων αστεριών, τη νύχτα των μυριάδων ευχών, το καλοκαιρινό βραδάκι που στεκόμασταν αγκαλιασμένοι στην άκρη του λόφου, με τα ακροδάκτυλά μας να αναζητούν το πρωτόγνωρο, το διαφορετικό… μετρούσαμε τα πεφταστέρια κι’ απ’ τις μυριάδες ευχές που δικαιούμασταν, ευχηθήκαμε μύριες φορές τη μία και μοναδική ευχή που έβαζε φωτιά στα σωθικά μας…τη νύχτα που αγνοούσαμε το φεγγάρι.


…για πόσα αστέρια να έχει κλάψει; για πόσα να έχει κάνει ευχή…;


Αυτό που κυλάει στο αίμα μου είναι παραίσθηση, αμβλύνει τις αισθήσεις, ένα γλυκό φτερούγισμα που με δυσκολεύει να συγκεντρωθώ. Θέλω να γυρίσω στην κιθάρα μου. Να της εξομολογηθώ. Έχω, λέει, κάτι πράσινα ματάκια που έχουν σκαρφαλώσει στην πανσέληνο και με ανακρίνουν. Σκύβω το κεφάλι, ντρέπουμαι…είναι απαιτητικά, είναι απαισιόδοξα, είναι πονεμένα και μ’ ανακρίνουν. Έχουν συμμαχήσει με τον ολόγιομο αυτοκράτορα και με κυνηγούν όλη νύχτα. Δεν είναι το αλκοόλ που καταστρέφει τα κύτταρά μου, δεν είναι παραίσθηση, δεν είναι οι μαύρες κηλίδες που θυμίζουν στο φεγγάρι πως δεν έχει φως αυθεντικό…είναι τα σμαραγδένια μάτια της, διακριτικά, διατρητικά, αυστηρά, εξομολογητικά που μου φωνάζουν με σπαραχτική σιγουριά και σαδισμό ότι είμαι κάτι άλλο από αυτό που θα’ θελα να είμαι… ένα μπερδεμένο ψέμα;;; Όχι!!!…δεν είμαι ψέμα , μόνο μπερδεμένο είμαι… ένα μπερδεμένο τίποτα


… πόσους έχουν ανακρίνει τα δολοφονικά της μάτια; …πόσοι άντεξαν; …πόσες αλήθειες έχει κλέψει για να είναι φίλοι με το φεγγάρι….;


Δε σαλεύω ούτε βλέφαρο. Κάποιος δίπλα ρωτά τι μου συμβαίνει. Αγνοώ.. ας’ τους να ψάχνουν.
Ποια είναι τα σημάδια; Που είναι το σύμπαν που συνωμοτεί τώρα που ξεκίνησα να τρέχω στο κυνήγι του ονείρου; Δεν έχω όπλα για να πολεμήσω -το κοφτερό σπαθί της αλήθειας, την ατσαλένια ασπίδα της υπερηφάνειας, το καλοτροχισμένο τσεκούρι της τόλμης, τα μυτερά βέλη της εξυπνάδας, το ασήκωτο δόρυ του θάρρους, την ανεκτίμητη πανοπλία της αυταπάρνησης.. δεν έχω καν διάθεση να πολεμήσω.. ανήκω στο βασίλειο της μιζέριας και η σκέψη μου αυτοακρωτηριάζεται για να μην ριψοκινδυνεύσει δαιμόνια καινά, να μην δεσμευτεί σε πειρασμούς άγνωστους, να μην ταξιδέψει με ξένα φτερά, την ελπίδα δεν θέλει να την αναγνωρίσει…


…πόσες φορές να έχει πετάξει, πόσες φορές να αντίκρισε την ελπίδα κατάματα; Πόσες φορές να έχει γκρεμοτσακιστεί…;


Καταραμένη ύπαρξη, ζοφερό βαμπίρ, αιμοδιψάς για ευαισθησία ..σηκώνεις τις κεραίες σου και εύχεσαι να σου τις κάψει ο κεραυνός, να σου τις βιάσει και να πονέσεις…έχεις πονέσει ποτέ αληθινά;


…τί της χρωστάς και σε προσέχει…;


Αλύτρωτη πόλη κινδυνεύεις! Σε πολιορκούν οι σταυροφόροι της αλήθειας, θα σε λεηλατήσει η ουσία, θα σε πειθαρχήσει η καθημερινότητα, θα σε σαγηνέψει η νυχτωδία της ευθύνης, θα σε απογυμνώσει η ανάγκη, θα σε κυριεύσει η αμφισβήτηση, θα σε τυραννήσει ο θάνατος, θα σε συνεπάρει η νηνεμία, η ερήμωση, η γαλήνη, η ησυχία…τι έψαχνα…;
Βασανισμένη πόλη αλώθηκες!!!


…ποιαν αλήθεια θέλει να ακούσει; πώς να της μιλήσεις με αισθήσεις μουδιασμένες; με κορμί παραδομένο, με ανατριχιαστικές αναμνήσεις για το ψέμα που σε κατατρόπωσε κι’ έγινε η ανελέητη δική σου πραγματικότητα;


Πού πήγε η μουσική; Πότε έσβησε το φεγγάρι; Γιατί χάθηκαν τα πράσινα αιχμηρά μάτια; Γιατί χάθηκαν οι μαύρες κηλίδες που μαγάριζαν το λευκό φως; Οι ρόδινες ανταύγειες φάνηκαν για να προϋπαντήσουν την έλευση του μονοκράτορα. Ξημερώνει και με τον καφέ στο χέρι μουρμουρίζω την πρώτη καλημέρα στο συνάδελφο προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως ό,τι έζησα το περασμένο βράδυ ήταν το ψέμα…


…πώς να ζητήσεις συγνώμη…;