Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Μήπως τελικά αυτά τα (κάποτε παράλληλα) σύμπαντα, άρχισαν να ενοποιούνται; Ναι, σωστά καταλάβατε. Το άρθρο δεν έχει άμεση σχέση με τη μουσική, έχει όμως με τον Μουσικό μας Παράδεισο!
Το διαδίκτυο είναι πια αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Για πολλούς η σύνδεση με έναν ISP (έστω την …Geitonet), είναι τόσο απαραίτητη όσο και η σύνδεση με τη ΔΕΗ! Τα τελευταία χρόνια, η ύπαρξη μόνιμης ευρυζωνικής ασύρματης ή ενσύρματης πρόσβασης στο Internet για κάθε σπίτι και γραφείο δεν είναι απλά δια-δεδομένη, είναι σκέτα δεδομένη. Το να σερφάρει κανείς από το κινητό του κάποτε ήταν "γουάου", σήμερα είναι ρουτίνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ξεκινάμε να κλείσουμε ξενοδοχείο για τις διακοπές μας (μέσω internet, εννοείται) και το πρωταρχικό μας κριτήριο επιλογής, είναι αν το ίδιο το ξενοδοχείο έχει internet και wi-fi! Καλά, μη βαράτε, "ξεκινάμε να κλείσουμε" έγραψα, δε σημαίνει ότι το κάνουμε κιόλας… Εν έτη 2012, όχι ξενοδοχείο, ακόμη και συγγενικό ή φιλικό σπίτι να υπάρχει να μας φιλοξενήσει, το σκεφτόμαστε λόγω βενζίνης, διοδίων κλπ. Λέω για τότε, παλιά ντε, όταν επίσης ΔΕΝ είχαμε λεφτά, απλώς …δεν το ξέραμε, γιατί είχαμε την ψευδαίσθηση ότι πάντα θα ‘χουμε δουλειά και μισθό για να πληρώνουμε τις δόσεις σε κάρτες και σε δάνεια. Μέχρι που έσκασε η πομφόλυγα, ήρθαν τα Καστελόριζα, τα Δουνουτού, οι Τρόικες, ξανάρθανε κι οι Γερμανοί και τη συνέχεια τη ζούμε. Αλλά ας επανέλθω στο θέμα μου (από δω το πάω, από κει το φέρνω, πώς στο καλό κάθε τι στα πολιτικά το καταλήγω, δεν το ‘χω καταλάβει). Λοιπόν, τι έλεγα; Α, περί internet…
Δεν ήταν πάντα έτσι, βέβαια… Μόλις μια 10ετία πριν, μετά βίας είχαν αρχίσει να διαδίδονται οι πρώτες - πανάκριβες τότε - boadband συνδέσεις, που επέτρεπαν να έχεις σχετικά ευχάριστη εμπειρία χρήσης και να μη μπινελικώνεις (ή έστω να μπινελικώνεις λιγότερο) τον πάροχό σου για τα αιωνόβια page loading και file downloads. Ακόμη πιο πίσω, 15 χρόνια πριν, ήταν εξαιρετικά μικρή η αναλογία μεταξύ αυτών που έμπαιναν τακτικά στο νετ (μέσω εκείνων των "προϊστορικών" dial-up modems με τους χαρακτηριστικούς ήχους) κι όλων των υπολοίπων με την ελάχιστη ή και μηδενική εμπειρία χρήσης. Αν πάμε τέλος 20 χρόνια πίσω, ελάχιστοι ήξεραν καν να σου εξηγήσουν τι εστί internet, εκτός αν διάβαζαν τίποτα περιοδικά πληροφορικής (εξαιρουμένων φυσικά κάποιων εργαζομένων σε ειδικούς τομείς και κάτι nurds που είχαν πρόσβαση κυρίως από πολυτεχνεία κι ορισμένες πανεπιστημιακές σχολές).
Σίγουρα στις μέρες μας σχεδόν οι πάντες έχουν συνειδητοποιήσει πια, ότι το διαδίκτυο είναι μια από τις επαναστατικότερες ιστορικά δημιουργίες του ανθρώπου, κρίνοντας από τις νέες δυνατότητες που έφερε σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά και από τον τρόπο που επηρέασε - και θα επηρεάζει στο μέλλον - την καθημερινότητά μας, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό πλαίσιο. Να ‘τανε μόνο τα σύγχρονα θαύματα που συντελούνται στους τομείς της τηλε-εργασίας, της τηλε-ιατρικής, της τηλε-εκπαίδευσης; Όλοι όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σίγουρα θα έχετε νιώσει τις ριζικές αλλαγές που έφερε το διαδίκτυο στον τρόπο που δουλεύουμε, ενημερωνόμαστε, διασκεδάζουμε, συναλλασσόμαστε και πάνω από όλα, επικοινωνούμε. Άσχετα αν υπάρχουν και λίγες - ευτυχώς - περιπτώσεις, που οι αλλαγές αντί να είναι προς το καλύτερο, είναι προς το χειρότερο…
Γιατί όπως με κάθε ριζοσπαστική ανακάλυψη, ο τρόπος χρήσης της και όχι καθεαυτή η ύπαρξή της καθορίζει αν είναι ωφέλιμη ή βλαβερή. Χιλιοειπωμένα αυτά, μην αρχίσω τα παραδείγματα με το μαχαίρι στα χέρια του γιατρού και του φονιά, με το δυναμίτη στο οπλοστάσιο του μηχανικού και του τρομοκράτη, με τα πυρηνικά ως πηγή ενέργειας αλλά και ολέθρου (αν και στην περίπτωση των πυρηνικών, είμαι από κείνους που δεν τα θέλουν ούτε ζωγραφιστά και για κανένα ειρηνικό σκοπό, όπως με δικαιώνει η ιστορία σε Τσερνόμπιλ, Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα τέτοια "ειδυλλιακά" μέρη). Εντέλει, αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να δούμε τα προβλήματα από την κακή χρήση τους και να τα περιορίσουμε. Και στην περίπτωση του διαδικτύου, δεν είναι ανάξια λόγου: οι κίνδυνοι παραπληροφόρησης (όταν δεν διασταυρώνουμε και δεν φιλτράρουμε τις πληροφορίες που βρίσκουμε), κακής διαπαιδαγώγησης (όταν δεν υπάρχει υπεύθυνος γονικός έλεγχος στη χρήση του internet από τα παιδιά), οικονομικής εξαπάτησης (όταν δεν παίρνουμε τα μέτρα μας και λειτουργούμε με αφέλεια), εθισμού και κοινωνικής απομόνωσης (όταν το δίκτυο δεν είναι πια μέσον αλλά αυτοσκοπός), αλλοτρίωσης (όταν αντί της επικοινωνίας υπάρχει αποξένωση, απάθεια και αίσθηση αποδυνάμωσης), είναι μερικά από αυτά τα προβλήματα.
Τελευταία με προβλημάτισε ιδιαίτερα το θέμα της αλλοτρίωσης. Πώς στα κομμάτια το διαδίκτυο, που έφερε όλους αυτούς τους καταπληκτικούς νέους τρόπους επικοινωνίας και εκμηδένισε τις αποστάσεις, είναι φορές που αποτυγχάνει παταγωδώς να φέρει πιο κοντά τους ανθρώπους με αληθινό και ουσιαστικό τρόπο; Γιατί κάποιες φορές ενώ "συνομιλούμε", δεν επικοινωνούμε πραγματικά; Γιατί άραγε κι ενώ ερχόμαστε σε επαφή συνεχώς με νέους διαδικτυακούς συνομιλητές, συμβαίνει συχνά να νιώθουμε αποξενωμένοι, άρα αποδυναμωμένοι, άρα απαθείς; Μήπως γιατί η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους αλήθειας, αλλά εικονικής πραγματικότητας; Με άλλα λόγια, μήπως επειδή (εμείς, ο "απέναντι" ή και οι δύο ταυτόχρονα) υποδυόμαστε ρόλους που διαφέρουν απ’ ότι είμαστε στην αληθινή ζωή;
Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Γι’ αυτό πρέπει να δούμε τι συνέβαινε ως κανόνας από τα παιδικά - εφηβικά κιόλας χρόνια του internet, τότε που κάποιες από τις δημοφιλέστερες υπηρεσίες και εφαρμογές του ήταν (και ακόμα είναι):
και διάφορα άλλα, τα οποία έχουν όλα ένα κοινό χαρακτηριστικό: απαιτούν την εγγραφή σου και την υιοθέτηση ενός nickname κι ενός avatar με τα οποία "βγαίνεις προς τα έξω", ένα όνομα δηλαδή κι ένα εικονίδιο που διαλέγεις για τον εαυτό σου και με τα οποία σε αναγνωρίζουν οι υπόλοιποι χρήστες, δηλαδή οι συνομιλητές σου στο chat, στο forum, οι αναγνώστες του προφίλ σου, οι συμπαίκτες σου στα παιχνίδια κλπ.
Φυσικά internet δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Χιλιάδες άλλα πράγματα κάνεις μέσω διαδικτύου, στα οποία είτε δηλώνεις την αληθινή σου ταυτότητα (π.χ. ψωνίζοντας σ’ ένα e-shop, τσεκάροντας τις κινήσεις του τραπεζικού σου λογαριασμού, καλώντας μέσω skype τη θειά σου στην Αμερική κλπ.), είτε δεν χρειάζεται να δηλώσεις καθόλου ταυτότητα (π.χ. διαβάζοντας ένα ιατρικό άρθρο για την οστεοπόρωση, παρακολουθώντας ένα video-clip της Bjork κλπ.).
Όμως από τις περιπτώσεις διαδικτυακών υπηρεσιών-εφαρμογών όπως ακριβώς εκείνες στην πιο πάνω λίστα, πήρε σάρκα και οστά η έκφραση "εικονική πραγματικότητα". Αυτός ο καινούριος κόσμος, ο κυβερνοχώρος, για ανθρώπους που τον πρωτογνώριζαν και κυρίως για όσους τον προσέγγιζαν για μη επαγγελματικούς λόγους, έμοιαζε με ένα τεράστιο μπαλ-μασκέ. Ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων που όλοι πίσω απ’ τις μάσκες τους ζητούσαν να "χορέψουν" με άλλους μασκοφορεμένους κι ο χορός άλλοτε μεταφραζόταν σε απλή συζήτηση, άλλοτε σε επίδειξη γνώσεων ή εξυπνάδας, άλλοτε σε φλερτ, άλλοτε σε έντονη διαμάχη, γενικά σε εκατοντάδες διαφορετικές συμπεριφορές. Πάρα πολλοί λοιπόν πίσω από το προσωπείο του avatar και του nickname τους ντύθηκαν μιαν άλλη προσωπικότητα, ελαφρώς έως τελείως διαφορετική απ’ την αληθινή, ζώντας ιντερνετικά παράλληλα (και ασύμπτωτα) με την πραγματική τους ζωή. Η εν λόγω "εικονική προσωπικότητα" εκφραζόταν άφοβα πίσω από την ανωνυμία: αχρείαστες (!) ιδιότητες όπως ευγένεια, μετριοπάθεια, συστολή, αμβλύνονταν και ξεθώριαζαν. Κρυμμένα χαρακτηριστικά όπως εμμονές, φοβίες, κόμπλεξ και ακραίες πεποιθήσεις (οι οποίες σε πραγματικές συνθήκες κοινωνικών συναναστροφών θα υπήρχε δυσκολία να εξωτερικευθούν), όλα αυτά τώρα ήταν ελεύθερα να εκδηλωθούν στην ολότητά τους, χωρίς να υπάρχουν τα εμπόδια της ντροπής ή των πιθανών κυρώσεων που θα υφιστάμεθα στην πραγματική ζωή.
Υπήρχαν φυσικά και αρκετοί απόλυτα ειλικρινείς, με διαδικτυακό χαρακτήρα ακαμουφλάριστο και ατόφιο, όπως στην καθημερινή τους ζωή, με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι απίθανο σε ένα χορό μεταμφιεσμένων να συναντήσεις και κάποιους που είναι εκεί χωρίς αμφίεση, φορώντας τα κανονικά τους ρούχα (αν κι εκεί είναι ελάχιστοι, όσοι δεν πρόλαβαν να βρουν αποκριάτικο κοστούμι, ή τα γκαρσόνια - στην περίπτωση του internet τα πράγματα είναι ευτυχώς καλύτερα!). Παρόλα αυτά οι ειλικρινείς και πάλι ήταν μειοψηφία. Όχι, δεν υπαινίσσομαι ότι οι "ψηλοί, μελαχρινοί και γυμνασμένοι" που στέλνουν ερωτικά ηλεκτρονικά μηνύματα σε κάποια κοπέλα στην πραγματικότητα είναι όλοι κοντοί, καραφλοί και με μπυροκοιλιά! Ούτε ότι οι ανεβασμένες pic με χαμογελαστές και σέξυ κοριτσίστικες πόζες είναι όλες πλαστές και κρύβουν στην πραγματικότητα την ατημέλητη νοικοκυρά με το τσιγάρο, τη ρόμπα, τα μπικουτί και το μωρό στην κούνια! Αλλά κακά τα ψέματα, ο κανόνας ήταν ότι η εικονική προσωπικότητα μάλλον εξωράιζε την πραγματική και σίγουρα, δεν αναφέρομαι μόνο στην εξωτερική εμφάνιση, που είναι το λιγότερο σημαντικό. Και θα ήταν λάθος συμπέρασμα να πούμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε ανθρώπους που είναι κακοί ή διπρόσωποι από τη φύση τους. Γιατί ακόμη κι αν δεν είναι κάποιος …καθίκι, απλά έχει σαν άνθρωπος μερικά ελαττώματα βρε αδερφέ, ε αφού μπορεί να τα κρύψει πίσω από ένα avatar, ποιος ο λόγος να τα φανερώσει φόρα-παρτίδα στα άλλα avatar;
Όμως πια, μια νέα κατάσταση πιστεύω έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και σιγά-σιγά να παγιώνεται. Ο παγκόσμιος ιστός (world wide web), που κάποτε ήταν μία μόνο από τις πολλές υπηρεσίες του διαδικτύου, σήμερα έχει τόσο επεκταθεί και εξελιχθεί σε σύγκριση με την ταχύτητα και κυρίως το περιεχόμενο που είχε τα προηγούμενα λίγα μόλις χρόνια, που επαληθεύτηκε γι αυτόν πλήρως η έκφραση "παγκόσμιο χωριό". Ειδικά τα τελευταία χρόνια, ζούμε την επανάσταση του λεγόμενου "web 2.0", τεχνολογία απείρως πιο διαδραστική και άμεση. Με απλά λόγια, αντί να διαβάζουμε ιστοσελίδες με στατικό περιεχόμενο όπως παλιότερα, τώρα με το web 2.0 τις συνδιαμορφώνουμε σε πραγματικό χρόνο (ποστάροντας δανεισμένα ή πρωτότυπα δικά μας κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο, links κλπ.) κι έτσι, ήρθε η εποχή της κυριαρχίας των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης (social networks), με το Myspace και το Hi5 αρχικά και την ηγεμονία του Facebook και του Twitter σήμερα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάτι καινούριο κατά την ταπεινή μου γνώμη συνέβη στο βασίλειο της …Ιντερνετίας: η διαδικτυακή μας ζωή έχασε την άλλοτε απολύτως παράλληλη και ασύμπτωτη τροχιά με την αληθινή μας, έγινε η μία τεμνόμενη και αλληλοσυμπληρούμενη με την άλλη, τα δε όρια μεταξύ τους έγιναν όχι απλά ασαφή, αλλά συχνά και ανύπαρκτα! Και συνέβη αυτό, καθώς:
Έτσι, δεν ισχύει πια (στο βαθμό τουλάχιστον που ίσχυε παλιότερα) ότι κάποιος είναι άλλος στη διαδικτυακή και άλλος στην πραγματική ζωή. Γιατί μ’ έναν αμφίδρομο πια τρόπο, η αληθινή ζωή δημοσιεύεται στο internet και η ζωή στο internet επηρεάζει την πραγματική ζωή. Για παράδειγμα, ο υπάλληλος της εταιρείας ξέρει ότι οι συνάδελφοι και οι προϊστάμενοί του (όσοι τέλος πάντων έχουν πρόσβαση στο προφίλ του με βάση τις ρυθμίσεις απορρήτου, ασχολήθηκε - δεν ασχολήθηκε με αυτές), με λίγα κλικ μπορεί να δει τις φωτογραφίες που έχει ανεβάσει, τα like που έχει κάνει, τα αποφθέγματα και όποια άλλη εξυπνάδα έχει γράψει κατά καιρούς στο status του, τη μουσική που γουστάρει από τα youtube videos που έχει ενσωματώσει, τα μέρη που συχνάζει και τους ανθρώπους που συναναστρέφεται και χίλιες δυο άλλες πληροφορίες για τον εαυτό και την πραγματική του ζωή. Σίγουρα κάποιος μπορεί να προστατεύσει τα προσωπικά του δεδομένα ρυθμίζοντας σε ποιον επιτρέπει την πρόσβαση σε αυτά, όμως απ’ τη στιγμή που συμμετέχεις σ’ ένα social network, κάποιοι άνθρωποι θέλεις να μπορούν να τα βλέπουν, άρα ακόμη και με αυστηρές ρυθμίσεις απορρήτου, στοιχεία που δημοσιεύεις από την πραγματική σου ζωή σε κάποιους θα είναι φανερά. Συνεπώς όπως και να ‘χει, η προσωπική ζωή και πάλι μπλέκει και δεν διαχωρίζεται με τη διαδικτυακή σου ζωή όσο παλιότερα.
Με αυτό δεν ισχυρίζομαι ότι στο "φατσοβιβλίο" και το "τιτιβιστήρι" όλοι συμπεριφέρονται αληθινοί και ντόμπροι, ότι δεν υποδύεται κανείς ρόλους, μόνο και μόνο επειδή βάζει αληθινό όνομα και φωτογραφία! Αυτό που συχνά συμβαίνει είναι ότι πολύς κόσμος πουλάει μούρη και είναι δήθεν, προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ πιο "cool" και πιο "high" από την απλή καθημερινότητά του, ειδικά όταν απευθύνεται σε "φίλους" που είτε δεν τον ξέρουν καθόλου, ή έχουν να τον συναντήσουν δεκαετίες. Ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό το θεϊκό: "you’re not deep, you’re not an intellectual, you’re not an artist, you’re not a critic, you’re not a poet, you just have internet access" για τον καθένα που ηδονίζεται συλλέγοντας like και ψυχοπλακώνεται όταν δεν μαζεύει τα like που θα περίμενε! Όμως και πάλι, απ τη στιγμή που συμμετέχεις σε social network και στοιχεία της πραγματικής σου ζωής τα βγάζεις στο κλαρί, η άλλοτε εικονική πραγματικότητα έχει συγκλίνει αισθητά με την αληθινή σου ζωή.
Αλλά και πέρα από τα κοινωνικά δίκτυα τύπου facebook, πάλι μπορεί να εφάπτονται διαδικτυακή και πραγματική ζωή. Καταρχήν, έχοντας λογαριασμό σε κάποιο π.χ. forum για στίχους, κιθάρες, κινητά, αυτοκίνητα ή οτιδήποτε άλλο, εκεί δηλαδή που ακόμη υπάρχει η κλασσική μορφή του ψευδωνύμου και του avatar, όσο περισσότερο ενεργός είσαι, άρα όσο πιο διακεκριμένος και αναγνωρίσιμος από τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, τόσο η προσωπικότητα του avatar σου προσεγγίζει την προσωπικότητα της καθημερινής σου ζωής. Όσο πιο πολύ γράφεις, συζητάς και ανταλλάσσεις απόψεις, τόσο λιγότερο μπορείς (ακόμη κι αν το θέλεις) να κρύψεις τις θετικές ή τις αρνητικές πτυχές του χαρακτήρα σου, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα φανούν!
Τέλος, αν συμμετέχεις σε συνθετότερες κοινότητες - portal με δραστηριότητες όχι μόνο διαδικτυακές αλλά και πραγματικές, τόσο ο αληθινός σου χαρακτήρας στην καθημερινή ζωή έχει λιγότερα περιθώρια να είναι διαφορετικός με αυτόν που εκδηλώνει το διαδικτυακό σου avatar. Τέτοια είναι και η δική μας μουσική κοινότητα, το Musicheaven, στην οποία τα πλέον ενεργά μέλη, δεν εξαντλούν την παρουσία τους με κείμενα στο forum, άρθρα ή σχόλια στο e-περιοδικό, ακρόαση των εκπομπών του Musicheaven Radio και κουβεντούλα στο chat, αλλά επιπλέον, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, συμμετέχουν σε δρώμενα όπως συναντήσεις, συναυλίες και live, beach party, ανταλλαγές χριστουγεννιάτικων δώρων και πολλά άλλα real-life events που γίνονται τακτικά. Κι έτσι τα τείχη της ανωνυμίας γκρεμίζονται κι οι (όποιες) μάσκες πέφτουν.
Ειδικά για το Musicheaven, που πέρα από το καθαρά μουσικό - μοναδικό και πλούσιο - περιεχόμενό του (μουσικά άρθρα στο e-περιοδικό, παρτιτούρες, quiz κλπ.) έχει και όλα τα άλλα καλούδια (forum, chat, profiles, blogs κλπ.), θα έλεγα ότι ανάμεσα στα ενεργά μέλη του, εξαιρώντας όσους έρχονται για καθαρά χρηστικούς ρόλους (να βρουν μια παρτιτούρα, να βάλουν μια μουσική αγγελία, να ρωτήσουν κάτι συγκεκριμένο που τους απασχολεί κλπ.), υπάρχουν δύο γενικές κατηγορίες:
1) Τα "avatar", οι εικονικές προσωπικότητες δηλαδή, οι οποίες χρησιμοποιούν κυρίως το forum (δείχνοντας προτίμηση στην κατηγορία "περί ανέμων και υδάτων" που έχει μεταξύ άλλων τα -καυτά και επίπονα στις μέρες μας- πολιτικά θέματα). Είτε πρόκειται για "avatar-καφενείου" γιατί όπως σ’ ένα καφενείο ξεδίνουν από την καθημερινότητά τους και η δράση τους αποτελεί μια υγιή εκτόνωση, είτε "avatar-διασκοτιστές" (aka σκοταδιστές που νομίζουν ότι είναι διαφωτιστές) γιατί έχουν ανάγκη από βήμα για να προπαγανδίζουν τις "αλάθητες" θέσεις τους, αισθανόμενοι μάλιστα ότι επιτελούν έτσι και σημαντικό κοινωνικό έργο…
2) Τα μέλη που (είτε συμμετέχουν σε καφενειακού τύπου κουβέντες είτε όχι), νιώθουν μέλη μιας ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ. Αυτά τα μέλη θεωρούνται μεταξύ τους φίλοι και συνοδοιπόροι (κι ίσως να έχουν βρεθεί κι από κοντά σε κάποια ευκαιρία, να έχουν πιει έναν καφέ ή να έχουν παίξει μουσική και να ‘χουν τραγουδήσει παρέα). Αυτοί είναι οι Μιουζικχεβενίτες, οι κάτοικοι του χωριού Μιουζικχέβενα!
Οι Μιουσικχεβενίτες βέβαια δεν είναι πάντα οι ίδιοι. Όπως και στα αληθινά χωριά, κάποιοι μετακομίζουν και φεύγουν για άλλες πολιτείες και τη θέση τους παίρνουν νέοι κάτοικοι. Μια φορά, είτε οι μόνιμοι κάτοικοι, είτε οι τουρίστες που σαν περαστικές νότες περνούν απ’ τα σοκάκια του, όλοι έχουν να το λένε για τις ομορφιές που έχει ο Μουσικός μας Παράδεισος… Και ξέρετε, κάθε χωριό είναι όμορφο, όχι μόνο από τα σπίτια, τις πλατείες, τα περιβόλια και τις βρύσες του, αλλά - πάνω απ’ όλα - απ’ τους ανθρώπους του!
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #25802 / 15.11.2012, 15:36 / Αναφορά Μπράβο ρε Χάρη...εξαιρετικό άρθρο , το κομμάτι της αλλοτρίωσης πρέπει να θίγεται συχνά - κυρίως για τουσ πιο μικρούς σε ηλικία. ''Γιατί όπως με κάθε ριζοσπαστική ανακάλυψη, ο τρόπος χρήσης της και όχι καθεαυτή η ύπαρξή της καθορίζει αν είναι ωφέλιμη ή βλαβερή.'' Τέλος , για το δικό μας ''χωριό'' , δεν μπορώ να πω πολλά...(είμαι , βλέπεις , από τους νέους κατοικους) μπορώ , όμως , να πω με σιγουριά πως τέτοια άρθρα ομορφαίνουν τον Μουσικό μας Παράδεισο... |
| #25810 / 15.11.2012, 21:40 Ευχαριστώ Αντρέα. Δεν ξέρω για το άρθρο, σίγουρα όμως με νέους κατοίκους όπως εσύ, το χωριό μας σίγουρα είναι καλύτερο. |
| #25805 / 15.11.2012, 16:49 / Αναφορά ...well done! ...όπως λέμε και στο χωριό μου ;-) |
| #25811 / 15.11.2012, 21:40 Χαχαχαχα, έτσι προτιμώ τις μπριζόλες στην ψησταριά του χωριού, well done (όχι σαν κάτι άλλους που τις θέλουν να στάζουν αίμα, χαχαχα) |
| #25807 / 15.11.2012, 20:31 / Αναφορά Μπράβο φίλε μου, σωστα τα λες. Αχ μου θύμισες παλιές καλές εποχές. Αυτά τα αιωνόβια που λες ήταν όντως αιωνόβια αλλά σκέψου τι γλύκα είχε τότε και τι τώρα? Τοτε λέγαμε το τάδε θα κατέβει σε 10 ωρες αλλά δε πειράζει θα περιμένω, ενώ τωρα λεμε θα κατεβει σε 30 λεπτα και είμαστε από πάνω του και μπινελικόνουμε χαχαχα. |
| #25812 / 15.11.2012, 21:41 Καλά, αυτή τη γλύκα που λες δεν το συζητάω, κάθε φορά που ολοκληρωνόταν στο 100% κάποιο download είχαμε μια ικανοποίηση απίστευτη κι ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Και πράγματι, τότε έλεγες "10 ώρες; it's OK!" και τώρα "10 λεπτά; βαριέμαι να περιμένω!". Αλλά αυτό δεν έγινε και με τα πάντα σήμερα; Τόσο στις δουλειές, όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις; Συνεχώς στο τρέξιμο, η πλήρης αλλοτρίωση. Αλλά φυσικά, δε φταίει το internet που χάθηκε το μέτρο! |
| #25809 / 15.11.2012, 20:46 / Αναφορά Καλησπέρα. Χάρη όπως πάντα έχεις εμπεριστατωμένες απόψεις και το τέλος του άρθρου σου απρόσμενο. Μια απορία μόνο: Στην εξέλιξη του διαδικτύου και της πληροφορικής γενικότερα, αληθεύει ότι οι νευρώνες του ανθρώπινου εγκεφάλου θα αντικατασταθούν με κάποιο είδος μικροτσιπ κάποια στιγμή. Ήδη υπάρχουν τα λεγόμενα "βιονικά" ανθρώπινα άκρα. Ξέρεις ή ξέρετε κάτι σχετικό; Ι gotcha you, my fair lady. Ε.Σ. |
| #25813 / 15.11.2012, 21:41 Χαχαχα, τόσο προχωρημένη εξέλιξη δεν τη φαντάζομαι, άλλωστε γενικά οι αλλαγές θέλουν τόσες χιλιάδες χρόνια, που δεν έχει νόημα να την ψάχνουμε τόσο... Προς το παρόν, διάβασε τα εξής, σε σχέση με την ερώτησή σου: |
| #25815 / 15.11.2012, 22:28 / Αναφορά Kαλησπέρα και πάλι. Διαβάζοντας σχετικά γρήγορα τα τρία προτεινόμενα άρθρα, έκανα μια σύντομη ανάγνωση στα λήμματα: "νευρώνες", "νευρωνικό δίκτυο" και "τεχνητή νοημοσύνη" η απάντηση στην φράση μου: "αληθεύει ότι οι νευρώνες του ανθρώπινου εγκεφάλου θα αντικατασταθούν με κάποιο είδος μικροτσιπ κάποια στιγμή" θα έρθει την εποχή που τα εγγόνια μας θα διανύουν τη δεύτερη ή τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Ε.Σ. Υ.Γ. : Η φαντασία μου καλπάζει μερικές φορές. |
| #25817 / 15.11.2012, 22:40 / Αναφορά Υπάρχει άραγε ακόμη το mIRC;Οι BBS πάντως έχουν καταργηθεί "άπαξ διά παντός"... Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου Χάρη,γιά να μάθουν και οι νεώτεροι που τα βρίσκουν πιά όλα με μεγάλη ευκολία,τί τραβούσαμε εμείς τότε γιά να "κατεβάσουμε" ένα αρχειάκι τών 10Mb.Ξέχασες βέβαια να αναφέρης τί καντήλια ρίχναμε όταν "έπεφτε" η -αναλογική- τηλεφωνική γραμμή ένα λεπτό πρίν ολοκληρωθή το 10ωρο download..... Και βέβαια,οι σημερινοί νέοι ούτε κάν μπορούν να φανταστούν πως υπήρξε εποχή που "βλέπαμε" διαδικτυακές σελίδες μόνο ώς απλά κείμενα,διότι δέν υπήρχε ο Explorer και ο Mozilla,αλλά το απλό text browser που ελέγετο Lynx. Πάντως ακόμα και τότε η διαδικτυακή μας και η πραγματική μας ταυτότητα δέν ήταν απόλυτα διαχωρισμένες.Και τότε ακόμη μπορούσε κάποιος να συμπεράνη πράγματα γιά τον αληθινό εαυτό μας διαβάζοντας απλώς κείμενα που αναρτούσαμε στα Bulletin Boards ή τα μηνύματά μας στο chat.Απλώς ήθελε περισσότερο χρόνο και ψάξιμο. Προσωπικά πάντως,δέν πολυασχολούμαι με τα σημερινά social media.Δέν έχω άλλωστε και πολύ χρόνο.Περιορίζομαι να μπαίνω σε ελάχιστα forums-εδώ στο MH και σε δυό-τρία άλλα με ειδικό περιεχόμενο και αυτά πάλι γιά λίγη μόνο ώρα.Ωστόσο από το 1995 που "κυκλοφορώ" στο διαδίκτυο,έχω γνωρίσει αρκετά άτομα με τα οποία εξακολουθώ να έχω προσωπική επαφή-τα βλέπω σε συναντήσεις και άλλα "δρώμενα",με αρκετά απ'αυτά έχω συνεργαστεί και μουσικά,ακόμη και..ασφαλιστικό σύμβουλο είχα βρεί παλιά μέσα απ'το mIRC.Και έχω περάσει φανταστικά σε συναντήσεις και εδώ στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις.. Τέλος,θα συμφωνήσω με τον guevara ότι η φράση-κλειδί τής όλης ιστορίας είναι αυτό που έγραψες ότι σε κάθε ριζοσπαστική ανακάλυψη (αλλά και σε κάθε ανακάλυψη γενικά,θα προσέθετα),ο τρόπος χρήσης της και όχι αυτή καθεαυτή καθορίζει το ωφέλιμο ή βλαβερό αυτής.
|
| #25828 / 16.11.2012, 20:37 Χαίρομαι που μοιράστηκε μαζί μας τις εμπειρίες του ένα πραγματικός βετεράνος (και του musicheaven και του internet γενικότερα). Και έτσι είναι Αλβέρτο, επιβεβαιώνω κι εγώ ότι κάποιους από τους ανθρώπους που εκτιμώ βαθιά και έπαιξαν ρόλο στη ζωή μου, τους γνώρισα μέσω διαδικτύου. |
| #25831 / 16.11.2012, 20:52 Θέλω να προσθέσω επίσης ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ήρθα γιά πρώτη φορά σε επαφή με το "διαδίκτυο" ήταν ότι αυτό το εργαλείο,πέρα από "δεξαμενή" πληροφοριών και γνώσεων και "όχημα" ενημέρωσης,θα μπορούσε να μάς βοηθήση να έλθουμε πιό κοντά διευκολύνοντας την διοργάνωση συναντήσεων-αφού αντί να τηλεφωνούμε σε κάθε φίλο μας χωριστά,θα μπορούσαμε να τους ενημερώνουμε στέλνοντας ένα μήνυμα ταυτόχρονα σε όλους. Γι'αυτό πάντοτε επέμενα και επιμένω και εδώ αλλά και στά άλλα sites που συχνάζω,ότι πρέπει να συναντιώμαστε συχνότερα να τα λέμε από κοντά,γιατί εν τέλει αυτό που μάς δίνει η "φυσική",προσωπική επικοινωνία δέν θα μάς το δώση ποτέ το internet όσο κι'άν "τελειοποιηθή"....
|
| #25832 / 16.11.2012, 21:00 Συμφωνώ απόλυτα...είναι κατα κάποιο τρόπο αυτό που λέγαμε για την κακή χρήση...υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων (κυρίως της νεαρής ηλικίας) που έχουν χάσει λίγο την επαφή με την πραγματικότητα...ζουν διαδικτυακά...ερωτευονται διαδικτυακά...ίσως να είναι η ασφάλεια της οθόνης , δεν ξέρω...πάντως είναι σίγουρα διαφορετικό να βγεις έξω και να δώσεις τα φιλιά σου από το να τα...πληκτρολογίσεις... Υ.Γ.: Δεν είναι λίγο οξύμωρη η άποψη : '' Το ίντερνετ είναι παρέα'';;; Εγώ , πάντως , μπροστά από την οθόνη συνήθως είμαι μόνος.... |
| #25820 / 16.11.2012, 13:02 / Αναφορά Χάρη, η τοποθέτησή σου με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο σε ότι αφορά τα όρια μεταξύ πραγματικής και εικονικής ζωής. Διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη σχετικά με το αν, όπως γράφεις "η διαδικτυακή μας ζωή έχασε την άλλοτε απολύτως παράλληλη και ασύμπτωτη τροχιά με την αληθινή μας, έγινε η μία τεμνόμενη και αλληλοσυμπληρούμενη με την άλλη...". Καμιά φορά, λοιπόν, σκέφτομαι μήπως η εικονική ζωή έχει καπελώσει την πραγματική ζωή. Είμαι 31 ετών και θεωρώ ότι είμαι η τελευταία γενιά που πρόλαβε να έχει ουσιαστική μνήμη από την εποχή της καθόλα πραγματικής ζωής. Σίγουρα εκμεταλλεύομαι τις δυνατότητες του διαδικτύου. Άλλωστε εδώ μέσα τριγυρνάω. Η αλήθεια είναι πως ακόμη αντιστέκομαι, όσο μου επιτρέπεται σε κάποιες τεχνολογικές εξελίξεις. Έχω ένα κινητό που διαθέτει ραδιόφωνο για να ακούω καμιά φορά στο δρόμο ή όταν βγάζω φωτοτυπίες στη δουλειά, χωρίς κάμερα, ποικιλία μουσικών επιλογών, internet, touchscreen βάζοντας μια κάρτα των 20 ευρώ κάθε μήνα (κι ας με κάνει αντικοινωνικό επειδή σπάνια παίρνω τηλέφωνα). Άλλωστε, πάντα είχα μια δυσκολία να κατανοήσω όσους αγοράζουν ένα smartphone και είναι υπέρμετρα χαρούμενοι για το επίτευγμα, προσέχοντάς το ως κόρη οφθαλμού όντας παραλληλα ενασχολούμενοι με το εν λόγω μαραφέτι για ώρες. Αλλά και ως προς το facebook, συνεχίζω να αντιστέκομαι. Κι ας με κοιτάνε περίεργα, όπως λέει ο Χάρης. Βέβαια, περίεργα με κοιτάνε όλοι όσοι βγαίνουν έξω για ποτό και με το κινητό στο χέρι, πρώτα κοιτάνε να βγάλουν φωτογραφία για το facebook και κατόπιν να αφεθούν στην καλή στιγμή της εξόδου τους για να περάσουν όμορφα. (Αυτό, βέβαια, αφορά όσους ακόμα έχουν τη δυνατότητα να βγαίνουν). Για να το χρησιμοποιήσω, θα πρέπει πρώτα να το εντάξω στο γενικότερο ιδεολογικό μου περίβλημα, κι ακόμα δεν έχω βρει τον τρόπο, οπότε λειτουργώ αδιάφορα απέναντί του. Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι ένας πολύ σημαντικός λόγος που δεν έχω λογαριασμό στο facebook είναι πως ξέρω ότι θα βαριέμαι αφόρητα να ασχοληθώ περαιτέρω. Τι άλλο να αναφέρω; Α ναι! ! ! Δεν αντέχω πλέον να συνομιλώ με ανθρώπους για ιστορία, πολιτική κτλ ατεκμηρίωτα, με ενημερώσεις από ανώνυμα blogs. Καλή η διοχέτευση της γνώσης μέσω διαδικτύου, η γρήγορη εύρεση και πρόσβαση στην πληροφορία και η άμεση ανταλλαγή πληροφοριών. Όμως, συνιστώ όλη αυτή η ταχύτητα και αμεσότητα, να επιβραδυνθεί συνειδητά από τους χρήστες για να αφιερώσουν λίγο χρόνο στην κριτική σκέψη και το φιλτράρισμα. Αποδέχομαι το γεγονός, ότι το διαδίκτυο δίνει ένα βήμα λόγου σε τόσο πολύ κόσμο, σε τέτοιο βαθμό που ποτέ δεν θα έβρισκε στα κλασσικά μέσα ενημέρωσης, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεόραση, με τη διαπλοκή και τα συμφέροντα που τα κατακυριεύουν. Όμως όταν διαβάζουμε κάτι, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τον γράφοντα και ενδεχομένως το κίνητρό του. Και σημασία δεν έχει αν αυτό που μας πλασάρει κάποιος στο διαδίκτυο είναι σύμφωνο ή όχι με τη δική μας άποψη, αρκεί να είναι υπεύθυνο. Θα κλείσω αναφερόμενος στο θέμα της γλώσσας γραφής. Σκέφτομαι πως παιδιά που είναι 15 ετών και ενδεχομένως ως τρόπο επικοινωνίας γνώρισαν μόνο το διαδικτυακό, είναι αναμενόμενο να είναι ανορθόγραφα και να γράφουν greeklish. Από την άλλη, βέβαια, σκέφτομαι, τι διάολο; Αυτά τα παιδιά στα σχολειά τους τι μαθαίνουν; Ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό μου προκαλεί ότι και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι άνω των 35 γράφουν με greeklish και μάλιστα προβάλλοντας ως αιτιολογία ότι δεν είναι καλοί στην ορθογραφία ή δεν μπορούν να σκέφτονται πως γράφεται η κάθε λέξη. Κι αναρωτιέμαι. Αυτοί οι άνθρωποι πριν την τόσο "δεδομένη", όπως τη χαρακτηρίζει ο Χάρης χρήση του διαδικτύου και πριν ανακαλυφθούν τα greeklish δεν ήξεραν ορθογραφία; Η' μήπως δεν επικοινωνούσαν, οπότε η εικονική πραγματικότητα / ζωή / επικοινωνία ήρθε να καλύψει την ανυπαρξία της πραγματικής; Υ.Γ. : Ο πολυ καλός μου φίλος ο Κώστας έφυγε πριν 2 μήνες για την Αγγλία. Μου έστειλε κάρτα γράφοντας μου τα νέα του από πίσω. Με το ταχυδρομείο. Έκανε μέρες. Ξέρω πως μπορώ να του στείλω στα γρήγορα ένα mail και να ξεμπερδεύω. Όμως προτιμώ να αγοράσω χαρτί αλληλογραφίας και να του απαντήσω επίσης ταχυδρομικά. |
| #25830 / 16.11.2012, 20:43 Τα είπες όλα Παναγιώτη, ευχαριστώ που φώτισες ορισμένες πολύ σημαντικές πλευρές τις οποίες δεν ανέπτυξα αρκετά (καθώς είχα ήδη φτάσει 7 σελίδες word και φοβόμουν μη γίνει ακόμη πιο κουραστικό το άρθρο). Η εικονική ζωή όπως πολύ σωστά λες πολύ συχνά καπελώνει την πραγματική (και νομίζω αυτό δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με τον ισχυρισμό μου ότι δεν κινούνται σε παράλληλα σύμπαντα αλλά έχουν τροχιές συμπίπτουσες ή έστω αλληλοτεμνόμενες). Και ξέρεις τι μάλλον ισχύει; Το καπέλωμα αυτό γίνεται τόσο πιο έντονο, όσο πιο κενός περιεχομένου είναι κάποιος. Όταν πολλοί ζουν ως καταναλωτές και όχι ως πολίτες, λογικό είναι να γαντζώνονται σε κάθε τι νέο και προχωρημένο τεχνολογικά, για επίδειξη ενός κάλπικου εαυτού. Δες τα υψηλά ποσοστά πωλήσεων i-phone στην Ελλάδα σε σχέση με το μέσο όρο εισοδημάτων του Έλληνα, τι προτεραιότητες δηλαδή έχουμε... Ή τι γινόταν παλιότερα με τις "μπέμπες" (τις BMW)... Κι εγώ εδώ και 4-5 χρόνια έχω το ίδιο κινητό, το δε προφίλ μου στο facebook το έφτιαξα σχετικά αργά, όταν με τεράστια λύπη και τσαντίλα διαπίστωσα πως όλοι οι μουσικοί και οι μπάντες που είχαμε προφίλ στο myspace για να δείχνουμε τη δουλειά μας στο κοινό και να ενημερώνουμε για τυχόν live, μείναμε στο τέλος μόνοι μας χωρίς κοινό, καθώς οι πάντες την έκαναν με αλαφρά πηδηματάκια για την άχρωμη και άοσμη μόδα του facebook που σε σχέση με το myspace αισθητικά μου φάνηκε μια αηδία και μισή... Αλλά αν είσαι μπάντα, τραγουδοποιός, συγγραφέας, κάνεις χειροτεχνίες, γενικά αν είσαι καλλιτέχνης κάθε είδους, έχεις ανάγκη τη δικτύωση (networking), εκτός βέβαια αν είσαι από την elite που έχει πρόσβαση στα ΜΜΕ (συνήθως αυτοί απουσιάζουν από κάθε κανάλι κοινωνικής δικτύωσης, δεν τό 'χουν ανάγκη και σιγά μη χαραμίζουν την ώρα τους με το να κάνουν επαφές με τον απλό κόσμο). Όπως πολύ σημαντικά είναι και αυτά που αναφέρεις για το φιλτράρισμα των πληροφοριών. Το γεγονός ότι είδα/διάβασα κάτι στο internet δε σημαίνει πως είναι και αλήθεια. Χρειαζόμαστε εμπειρία και εκπαίδευση (και κοινή λογική) στη χρήση του διαδικτύου ώστε να αναπτύξουμε αξιόλογα φίλτρα και την ικανότητα της σωστής κριτικής ματιάς, για να μπορούμε να ιεραρχούμε και να εκτιμάμε πότε μια πληροφορία είναι αξιόπιστη και πότε όχι, ειδικά όταν το διαδίκτυο είναι ένας ωκεανός πληροφοριών και οι πραγματικά χρήσιμες για μας πληροφορίες είναι μόνο κάποιες σταγόνες. Όσο για τα greeklish, τώρα που εξελίχθηκαν αρκετά όλες οι πλατφόρμες πρόσβασης στο web και υποστηρίζονται άψογα όλες οι γλώσσες στο 99% των περιπτώσεων, όποιος τα χρησιμοποιεί ακόμα σημαίνει είτε α) ότι είναι τεμπέλης (έμαθα στραβά κάτι και βαριέμαι να το διορθώσω), είτε β) κατανοώ ότι είμαι ψιλο-αγράμματος και ντρέπομαι να βλέπουν οι άλλοι τα ορθογραφικά μου λάθη. Δεν ξέρω αν είμαι αυστηρός, αλλά αν κάποιος μου γράψει σε greeklish θα σκεφτώ για κείνον λιγάκι υποτιμητικά, χειρότερα μάλιστα από κάποιον που γράφει ελληνικά αλλά ανορθόγραφα... Και ο σπουδαιότερος κίνδυνος ξέρεις ποιος είναι; Να χαθεί η ΟΠΤΙΚΗ αίσθηση των λέξεων: οι λέξεις έχουν και μια "εικόνα" που εντυπώνεται στις συνάψεις των εγκεφαλικών μας κυτάρρων, δε μπορώ να φανταστώ το μπάχαλο που θα γίνει μακροπρόθεσμα εάν χάσουμε αυτή την εικόνα των λέξεων και της γλώσσας μας. Τέλος, την ομορφιά της γραπτής αλληλογραφίας ελπίζω να τη διατηρήσουμε (αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος). Κι εγώ στις γιορτές συνεχίζω να στέλνω κάρτες και να μην "ξεπετάω" τις ευχές μου ηλεκτρονικά. Βέβαια υπάρχουν multimedia "cart postal" που είναι πράγματι εντυπωσιακές (άμα έχει κανείς και λίγο γούστο και δεν είναι κιτς). Όμως ρωτάω: μπορούν να μεταφέρουν π.χ. το άρωμα της αγαπημένης σου, να το μυρίζεις στη σκοπιά και να τρελένεσαι; Δε φαντάζομαι να είναι το ίδιο ένα SMS ή έστω και MMS στο κινητό... |
| #25833 / 16.11.2012, 21:23 / Αναφορά Ολα είναι ζήτημα τού τί θέλουμε απ'την τεχνολογία.Κι'εγώ έκανα λογαριασμό στο facebook σχετικά αργά,όταν υπήρχε η ανάγκη να επικοινωνούμε ταυτόχρονα με τα υπόλοιπα παιδιά τής θεατρικής ομάδας που είχαμε πρό τετραετίας,αντί να παίρνουμε τηλέφωνο ο ένας τον άλλον.Αλλά ελάχιστα ασχολούμαι μ'αυτό-μπαίνω μόνο όταν πρέπει να δώ κάποια μηνύματα από συγκεκριμένα άτομα και πάλι γιά ελάχιστη ώρα. Κινητά έχω αλλάξει αρκετές φορές,είτε γιατί μού τα κλέψανε είτε γιατί,επειδή συνήθως ήταν μεταχειρισμένα,"τα φτύνανε" σε σύντομο χρονικό διάστημα.Αλλά ούτε εγώ κατανοώ αυτούς που παίρνουν ένα smartphone και ασχολούνται συνεχώς μ'αυτό-προτιμώ ένα απλό κινητό που θα κάνη την δουλειά γιά την οποία το θέλω,δηλαδή γιά να έχω τηλεφωνική επικοινωνία.Γιά τα υπόλοιπα-μουσικές,φωτογραφίσεις,βίντεο κλπ-έχω τίς αντίστοιχες συσκευές που χρησιμοποιώ όποτε χρειαστή και όχι γιά να κάνω "φιγούρα"... Οσο γιά τα greeklish,γράφω κι'εγώ καμμιά φορά,όταν ταυτόχρονα κάνω και κάτι άλλο που απαιτεί να γράφω σε ξένη γλώσσα-οπότε δέν εξυπηρετεί να αλλάζω κάθε τρείς και λίγο.Αλλά και τότε προσπαθώ να γράφω τίς λέξεις όσο πιό κοντά γίνεται στην ελληνική ορθογραφία,ακριβώς γιά να μήν χάνεται η οπτική αίσθηση τών λέξεων. |
| #25835 / 17.11.2012, 00:03 / Αναφορά Ερχομαι καλπαζοντας απο μακρια προς υπερασπιση ολων οσων επιθυμουν να κρατησουν την ανωνυμια τους..!Λοιπον αγαπητοι συν-ιπποτες της στρογγυλης τραπεζης εγω μαλλον απο ολα τα παραπανω οφειλω να με καταταξω στα αβαταρ... Και να σας πω την αληθεια ετσι επιθυμω να μεινω..για τον ιδιο και απλο λογο που δε θα βρει κανεις το ονομα μου να φιγουραρει στο facebook.. απλα δεν βρισκω τιποτα το ενδιαφερον να φιγουραρουν προσωπικα μου δεδομενα στο διαδικτυο και ο καθενας να εχει αμεση προσβαση σ αυτα.. στην τελικη δεν ειμαι μουσικος να αποσκοπω στην αυτοπροβολη μου μεσα απο μια ιστοσελιδα..εκει να το καταλαβω.. γουσταρω απλα τη μουσικη οπως οι περισσοτεροι εδω μεσα απο κει και περα η σχεση μου ειναι ερασιτεχνικη και οχι επαγγελματικη..κι ετσι τα ειδικα τα αφηνω στους σχετικοτερους..απο κει και περα για μενα εχει μια γοητεια το nickname και κατι ρομαντικο..δεν σε εμποδιζει να εισαι ο εαυτος σου ή να λες υπευθυνα την αποψη σου..ισα ισα εκτιθεσαι συχνα πολυ περισσοτερο αποτι θα εξεθετες τον εαυτο σου στην προσωπικη επαφη..αυτος ειναι και ενας δευτερος λογος που δεν ψηνομαι να υπογραφω επωνυμα..δε γουσταρω να μετρανε τα ναυαγια της ψυχης μου ασχετοι και σχετικοι..αυτο δε σημαινει οτι δεν εχω φιλους ή προσωπικη ζωη..οτι αυτα τα θεματα δεν τα συζηταμε..ειναι η αναγκη της εξωτερικευσης της εντασης της στιγμης που πολλες φορες σε οδηγει να κανεις κατι τετοιο..το οποιο να μην εχει καποιον παραληπτη με ονοματεπωνυμο..αλλα να ειναι γραμμενο για καποιον..ειναι κατι ρομαντικο σαν ενα μηνυμα σε ενα μπουκαλι πεταμενο στη θαλασσα που δε θα βρει ποτε τον παραληπτη του..απλα ετσι..επειδη ηθελα να υπαρχει κατι εκει εξω απο μενα σε σενα..ηθελα να σου χαρισω μια στιγμη επισιμη..ετσι ερμηνευω εγω τις στιγμες που καποιοι γινονται πιο προσωπικοι επιθυμωντας ομως και παλι να κρατησουν την ανωνυμια τους..στην τελικη εκεινη τη στιγμη δεν προστατευω μονο τα δικα μου δεδομενα αλλα και του αλλου.. τελος θελω να με κρινουν για αυτα που γραφω και αυτα που υποστηριζω και οχι για την ωραια μου φατσα.. Και αγαπητοι μου συντροφοι, πως να το κανουμε.. ο Ζορρο αφησε μυθο πισω του..ποιος θα αμφισβητησει τη γοητεια της μασκας... |
| #25840 / 17.11.2012, 10:12 Υπέροχος ο καλπασμός σου Venceremos και είχε μεγάλη αξία στην κουβέντα μας για να διαλυθεί μια παρεξήγηση: κανείς (τουλάχιστον όχι εγώ) δεν έβαλε στο ζύγι την ανωνυμία και την επωνυμία παίρνοντας θέση υπέρ της μιας ή της άλλης. Η συζήτηση διαπραγματεύτηκε εικονικές προσωπικότητες, δηλαδή ανθρώπους που στο διαδίκτυο φοράνε προσωπεία και δεν εννοώ τις μάσκες ενός nickname κι ενός avatar, οι οποίες εξάλλου είναι γοητευτικές. ΑΝθρώπους που υποδύονται ρόλους (και ξέρεις αυτό μπορεί να γίνει είτε εμφανίζεις είτε δεν εμφανίζεις τα αληθινά σου στοιχεία). Συνεπώς, εσύ ως παρουσία δεν είσαι avatar, χρησιμοποιείς ένα avatar (το κίτρινο χαμογελάκι σου) αλλά είσαι Μιουσικχεβενίτης/Μιουσικχεβενίτισσα! Μπορεί η |
| #25841 / 17.11.2012, 10:22 (πάτησα κατά λάθος ΟΚ - συνεχίζω...) Μπορεί η λέξη avatar να σου αρέσει επειδή έχει κάποιο μυστήριο και ρομαντισμό (κι εγώ ίσως να τη χρησιμοποίησα με αρνητική έννοια στο κείμενό μου και συγνώμη γι αυτό), καταλαβαίνεις όμως ότι εννοούσα πλαστές συμπεριφορές και όχι ανωνυμία vs επωνυμία! Άλλο είμαι avatar και άλλο κάνω χρήση ενός avatar και είμαι ο εαυτός μου χωρίς να υποδύομαι ρόλους. Εσύ και όλοι όσοι παραμένουν ανώνυμοι διατηρώντας όμως αυθεντικές συμπεριφορές, δεν είστε ούτε avatar-καφενείου ούτε avatar-διασκοτιστές. Και είστε μιουσικχεβενίτες γιατί ως ειλικρινείς στις συμπεριφορές και τις σκέψεις σας στο φόρουμ, είναι σίγουρο ότι σας διακρίνει αυτό που έδωσα ως ορισμό του Μιουσικχεβενίτη: νιώθετε μέλη μιας ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ! |
| #26680 / 17.02.2013, 11:17 Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο σου αγαπητέ. Παλαιός όντας στο κομμάτι που λέγεται διαδίκτυο είχα σύνδεση μέσω πανεπιστημίου στο σπίτι όταν οι υπόλοιποι φίλοι δεν ήξεραν τι σημαίνει browser. Απλά έτυχα να είμαι παρών στις τότε συγκυρίες. Από την εμπειρία αυτή κατάλαβα ότι μια διαφορά του μέσου Έλληνα χρήστη με αυτήν ενός μέσου Αμερικάνου είναι ότι ο πρώτος θα αναζητήσει γνωριμία, φλέρτ, φιλία μέσα από το μέσο αυτό ενώ ο δεύτερος θα παραμείνει στην εικονική πραγματικότητα που του προσφέρει η ασφάλεια της οθόνης του. Όσο για την ανωνυμία που αναφέρεις αυτή πραγματικά "χάνεται" σε μια συνάντηση μεταξύ μελών του παρόντος φόρουμ. Είχα και γω κάποτε την φιλοδοξία να προσφέρω ένα βήμα σε ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα (σε άλλο αντικείμενο από το παρόν φόρουμ) αλλά απέτυχα γιατί κατάλαβα ότι η διαχείριση μιας δικτυακής κοινότητας θέλει γερά νεύρα και το παράτησα το εγχείρημα αυτό. Δεν σου αναφέρω για τα χρήματα που ξόδεψα (θα είχα αγοράσει ένα KORG TRITON μέχρι τώρα!) Απλά έμεινε η γλυκιά γνώση και η εμπειρία. Κλείνοντας θα αναφερθώ και στο θέμα με τα greeklish. Παλαιότερα που δεν υπήρχαν Ελληνικοί χαρακτήρες και στα IRC's παίζαν μόνο λατινικά, ήταν το μόνο μέσω συννενόησης. Τώρα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Τα παιδιά στα σχολεία να μάθουν Ελληνική γραφή και ανάγνωση και οι παλαιότεροι να δώσουν το καλό παράδειγμα. |
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
Ένα σχόλιο για το bullying
Υπέροχα κατάμαυρο
Βήματα στη βροχή
Al-Andalus: Ένα ιπποτικό μυθιστόρημα φαντασίας - του Γιώργου Μπιλικά (Orfeus)
Ρατσισμός
(κερνάω μπύρα στο μπαράκι της κεντρικής πλατείας με τον πλάτανο)
Πάντα όμως επώνυμα, κάτι που θεωρώ σημαντικό όταν κάνεις καταγραφή της άποψής σου και μάλιστα με κριτική διάθεση, όταν προτείνεις, όταν αιτιολογείς. 