Όλη η ζωή μας μια στιγμή

Όλη η ζωή μας μια στιγμη... Ναι, το ξέρω, αυτή είναι μια φράση χιλιοειπωμένη....
Σήμερα πέθανε ένας ο οποίος για μένα ήταν γνωστός μόνο από κουβέντες σκόρπιες...19 χρονών...Από καρκίνο... Δεν φόρεσα μαύρα. Όχι λόγω πένθους τουλάχιστον...
Τι θα γίνει μετα...; Σε λίγες μέρες θα γίνει η κηδεία. Μια εκκλησία όλο μαυροφορεμένες ψυχές. Και τυπικά μαυροφορεμένους ανθρώπους... Ένας επίλογος τόσο... οδυνηρά... γραμμένος...
1500 σκέψεις.. Μια κάθε φορά... Κι η ζωή συνεχίζεται. Όλη μας τη ζωή αυτό διδασκόμαστε. Στο σχολείο, στο σπίτι, από τους γονείς, από τους φίλους, από την εμπειρία....
Σιγά σιγά τα μαύρα βγαίνουν... Μπαίνουν νέα χρώματα στη ψυχή, το μαύρο δεν μπορεί να έχει το μονοπώλιο, ούτε και η θλίψη. Δειλά χαμόγελα που στο τέλος μετατρέπονται σε ηχηρά γέλια που γεμίζουν με...αισθήσεις...την ατμόσφαιρα.
Κι όμως ζωές χάνονται...Κάθε μέρα...Όλη η ζωή είναι μια στιγμή. Και αυτή η στιγμή είναι γεμάτη ρίσκα. Κι αν είσαι κλεισμένος σε μια χρυσή φυλακή; Σ’ένα κλουβί; Το ρίσκο είναι πάλι εκεί μόνο που δε νομίζεις ότι υπάρχει.
Ζωή χωρίς ρίσκο δεν θα ήταν ζωή. Τί να το κάνεις το χρυσό κλουβί; ¶μα είναι να έρθει η στιγμή να ρισκάρεις δε θα μπορείς να το αποφύγεις...
Κι η ζωή όμως, αυτή η λέξη, η στιγμή που είναι τα πάντα και το τίποτα...τι είναι; Αυτή που την έχουν πει... τέλεια, όμορφη, ψυχρή, ακόμη και πουτάνα;
Μας ορίζει ή την ορίζουμε;
Αθώες ζωές χάνονται κάθε μέρα. Και σιγά σιγά συνηθίζεις... Την πρώτη φορά κλαις, σιγά σιγά μετράς πιοι πέθαναν πίνοντας καφέ αν είναι άτομα που δεν είναι τόσο κοντινα... Η ιδέα του θανάτου δεν σε τραντάζει πια.
Το αστείο μεταξύ μεγάλων ανθρώπων και ίσως το στοίχημα τους; Ποιός θα πεθάνει τελευταίος.. Αν δεν πας εσύ στην κηδεία των άλλων μην περιμένεις να έρθουν στην δική σου...’
Δεν είμαι ακόμα 18... Κι όμως μετρώ θανάτους. Φίλων, συγγενών, ατόμων που γνωρίζω από σκόρπιες κουβέντες...
Τι αξίζει η ζωή; Πεθαίνουν άτομα στο δρόμο που παίρνουν το ρίσκο να πάρουν την μηχανή. Πεθαίνουν άτομα μεγάλα που όμως έζησαν και είδαν τα παιδιά τους να παντρεύονται, τα εγγόνια τους να γεννιούνται και να χαμογελούν και να κάνουν το πρώτο τους βήμα.
Και σήμερα πέθανε ένας 19χρονος... Γιατι; Δεν πήρε την μηχανή. Και δεν είχε παιδιά... Τι; Γεννήθηκε.. Έζησε σένα κόσμο επικίνδυνο που δημιούργησαν άλλοι ... Ονειρεύτηκε να πάει πανεπιστήμιο... Γέλασε και έκλαψε. Και βασανίστηκε από καρκίνο...
Κάπου μέσα μου ξέρω ότι έχω μια άλλη αντίληψη για τη ζωή. Χαρούμενη, αισιόδοξη, γελαστή, διαφορετική απ’αυτήν.
Μπορεί να ήμουν εγώ στη θέση του. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να ήταν κάποιος που αγαπώ. Δεν τον ήξερα. Ακόμη δεν φορώ μαύρα και το πιο πιθανόν να μην φορέσω.
Και ο μόνος τρόπος να εκδικηθώ κατά κάποιον τρόπο τη ζωή είναι να την παρατείνω. Όχι κλεισμένη σένα κλουβί, αλλά απολαμβάνοντας όση μου δοθεί. Τις κακές στιγμές ως μαθήματα και εμπειρία. Τις καλές ως γλυκιές αναμνήσεις.
Αλλά πάλι άλλοι πονούν, δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν, ακόμη και εγώ αργότερα μπορεί να θεωρώ ότι λέω αμπελοσοφίες. Και εγώ μερικά πράγματα δεν μπορώ να τα αλλάξω. Γιατί αν μπορούσα σε λίγες μέρες δεν θα είχαμε κηδεία... Θα είχαμε πάρτυ για τη ζωή του... Εκείνη που θα έμελλε να ζήσει... Συγνώμη που δεν μπορώ...

Αιωνία του η μνήμη...
8/11/04