Θα ξυπνήσω παρά μόνο όταν το θελήσω.
Μην χαλάσεις την στιγμή.είμαστε σε μιά παραλία.Δεν έχει σημασία ποιά.Ο ήλιος έχει πέσει μα το φως είναι ακόμα πιο δυνατό.Οι επανάληψειςς των κινήσεων μας είναι ασήμαντες.Είμαι σίγουρος θα αντέξεις λίγο ακόμα...Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα..Μην ανοίξεις τα μάτια σου γιατί θα χαθώ..Ξανά...Μου είχες πεί όχι δεν θα σε αφήσω να φύγεις,θα είμαι διπλα σου.Θυμάσαι;Μου είχες πεί φοβάσαι και σε πήρα αγκαλιά.Σου ψιθύρησα θα έιμαι πλάι σου.Τα θυμάσαι όλα αυτά;Tί ρωτάω…Πάλι μόνος μου θα απαντήσω..Και όμως σ’αγαπούσα και ακόμα συνεχίζω.Ποτέ δεν ήθελα να σε πληγώσω.Γιατί να το κάνεις αυτό;Γιατί να είμαι εγώ ο κακός;Γιατί να είμαι ψεύτης και υποκριτής;Πόσες φορές ήθελες ακόμα να σου αποδείξω πόσο σε νοιαζόμουν,πόσο σ’αγαπούσα;Σε αυτόν τον κόσμο που ζούσες δεν χώραγα μέσα;Η μήπως δεν ήθελες να χωρέσω;Γιατί τόση απέχθεια πιά;Αυτός ο κόσμος γινόταν ακόμα πιο όμορφος με την δική σου μορφή.Ακόμα είναι αλλά να είναι και άδειος.Σε περιμένει ακόμα να γυρίσεις.Άχ πόσο ακόμα θα περιμένει;Και όμως είναι σαν να περιμενω ένα φάντασμα…Ένα φαντασμα που ποτέ δεν θα επιστρέψει…Είχαμε πει ότι και να γίνει δεν θα χαθούμε και όμως εσυ ήσουν αυτή που χάθηκε.Δεν είπες ούτε αντίο.Γιατί να είσαι τόσο σκληρή;Πολλές ερωτήσεις δίχως απαντήσεις..Η παραλία χάθηκε για πάντα,η αγκαλιά μου έμεινε αδεια.Ναί,ξέρω θα πείς μην στεναχωριέσαι θα με ξεχάσεις και θα βρείς μια καλύτερη που να σ’αγαπάει περισσότερο..Εγώ όμως θέλω εσενα!Ξέχασες κάθετι δικό μας τόσο απλά;Πώς μπορείς;Ίσως και να ‘ταν καλύτερα νε ένοιωθα έτσι και εγώ.Να μην πονούσα όπως τώρα.Μα δεν γίνεται…Πονάω εκει βαθιά όσο δεν πάει.Υποσχέθηκα να μην κλάψω και θα τηρήσω την υπόσχεση μου.Έστω τηρώ εγώ τις δικιές μου.Δεν θα σε ξεχάσω όμως.Όχι γρήγορα έστω.Δεν θα αποφασίσω εγώ άλλωστε ποτε θα σε ξεχάσει η καρδιά μου.Θα θυμάμαι όμως για πάντα τις βόλτες στην πόλη,τις βροχερές μέρες που καθόμασταν μεσα και σου έπαιζα κιθάρα.Ούτε τα τραγούδεια που σου είχα γράψει δεν θα ξεχάσω.Αυτά τα τραγούδεια που τόσο είχες λατρέψει όπως έλεγες…Δεν θα σου πώ αντιο.Και όχι γιατί ποτέ δεν σε γνώρισα,αλλά γιατί δεν θέλω να σε χασω ακομα.Άφησε με να σε σκέφτομαι λίγο ακόμα.Άφησε με έστω να σκέφτομαι τις όμορφες μας αναμνήσεις.Δεν θα σε πειράζω έτσι δεν είναι;Τέλος πάντων..Δεν θέλω να σε κουράζω άλλο.Τελειώνω με ένα τραγούδι.Το τελευταίο που σου αφιερώνω….
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
#18639 / 20.06.2009, 20:54 / Αναφορά h agaph...h pragmatikh agaph den exei orio....omws to mono sigouro einai oti ezhses polu omorfes aneksitiles stigmes...pou gemisan auto to xrono ths zwh sou auto ton xrono pou htan mazi sou..... O no, what's this? A spider web, and I'm caught in the middle, So I turn to run, The thought of all the stupid things I've done... And I never meant to cause you trouble, I never meant to do you wrong, And I, well if I ever caused you trouble, And oh no, I never meant to do you harm..... kouragio....... |
#18646 / 22.06.2009, 15:19 / Αναφορά Τι υπέροχο κείμενο!!!!!!! Πραγματικά με συγκίνησες!!!!!Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξέρουν να αγαπάνε τόσο βαθιά και ας πληγώνονται μερικές φορές! Πίστεψε με όμως οι άνθρωποι που αξίζουν ποτέ δεν χάνονται και εσύ αξίζεις και θα δεις πως όλα θα φτιάξουν ως δια μαγείας!!!! Να είσαι πάντα καλά και ειλικρινά σε ευχαριστώ για αυτήν την κατάθεση ψυχής!!!! |
#18647 / 22.06.2009, 17:30 / Αναφορά Πολύ όμορφο, γλυκό και συναισθηματικό! Εκφράζει πολύ κόσμο νομίζω και το έδωσες με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Μπράβο! |