Το η του ήλιου (Αποστόλης Αρμάγος, Ξένια Ροδοθεάτου)

Γράφει ο Σπύρος Αραβανής (spiroos)
63 άρθρα στο MusicHeaven

Περιέχει τέσσερα τραγούδια και ένα ορχηστρικό, όλα παιγμένα με φυσικό ήχο και ακουστικά όργανα. Ακούγοντας αυτόν τον μίνι δίσκο, το βασικό συμπέρασμα που μπορεί κανείς να εξάγει είναι πως ακούμε καθαρές μελωδίες κάτι που δεν είναι ούτε αυτονόητο [αφού είναι τραγούδια] ούτε και πάντα εφικτό από τους νέους τραγουδοποιούς. Και όταν εννοώ καθαρές μελωδίες, δεν εννοώ πρωτότυπες, αλλά μελωδίες αυτόνομες που έχουν αναγνωρίσιμο ρόλο στο τραγούδι.

Το πρώτο τραγούδι, «Ακόμα μια φορά», είναι μια πιανιστική μπαλάντα με την κρητική λύρα στις γέφυρες να μεταφέρει την αύρα της παράδοσής μας. Η φωνή της Ροδοθέατου, πατά καλά στα σημεία και εκφράζει το συναίσθημα των ερωτικών στίχων.

Το  «Άδειο κεφάλι» μια ενδιαφέρουσα μπαλάντα η οποία καθώς ξεδιπλώνεται αποκτά έναν δυναμισμό. Η παράλληλη «απαγγελία» της Ροδοθεάτου πάνω στην ερμηνεία, είναι όμως πλεονασματική.

Το «Εσύ» είναι το πιο ιδιαίτερο τραγούδι του δίσκου εξαιτίας της ενορχήστρωσης, που σε όλο το δίσκο μοιράζονται ο Αρμάγος με τον Ξύδη. Ένα  πειραγμένο  ζεϊμπέκικο όπου ο Νίκος Μαμαγκάκης από το «Κέντρο Διερχομένων» και ο  Θανάσης Παπακωνσταντίνου λειτουργούν συνειδητά ή ασυνείδητα ως πυξίδα έμπευσης. Εδώ η φωνή της Ροδοθεάτου αδικεί το «πειραματικό» του τραγουδιού καθώς δεν μπορεί να ακολουθήσει τόσο τις διακυμάνσεις του ήχου όσο και το αφηγηματικό του στίχου, με άλλα λόγια λειτουργεί περισσότερο τραγουδιστικά από ό,τι σηκώνει το ύφος του τραγουδιού και έτσι το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει συμπόρευση προθέσεων μουσικής και φωνής.

«Το η του ήλιου» είναι το οργανικό κομμάτι του δίσκου. Στο βιολί και στον αυτοσχεδιασμό είναι ο  Δημήτρης Μούσουρας, στο πιάνο ο  Αρμάγος και στα κρουστά ο Ανδρέας Νικόλης. Μια ταξιδιάρικη μελωδία με ένα ισχυρό μουσικό θέμα πάνω στο οποίο οικοδομείται η σύνθεση. Μια εμπνευσμένη μουσική η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως το soundtrack μιας κινηματογραφικής ταινίας εξαιτίας των «εικόνων» που εκφράζει.

Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, «Λόγια» είναι σε στίχους της Ροδοθεάτου. Μια ήρεμη μελωδία με τη φωνή σε πιο χαμηλές οκτάβες, να «εκφράζεται» καλύτερα και με το παιγνιώδες κλείσιμο, μια μυρωδιά καλοκαιριού ως απόηχος.

Συμπερασματικά, πρόκεται για μια εργασία εν προόδω, με άλλα λόγια οι συντελεστές εκφράζουν τη μουσική τους παιδεία και το ταλέντο τους, χωρίς ωστόσο ακόμα να «προτείνουν» ή να έχουν την ταυτότητά τους. Μια μεγαλύτερη «φορμαλιστική» ελευθερία -και όχι πρωτοτυπία-  σε όλους τους τομείς (μουσική-στίχος-ερμηνεία) θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος στις νέες τους αναζητήσεις. Το βέβαιο πάντως είναι πως ο δρόμος του συρμού και της μόδας δεν περνά έξω από το σπίτι τους.