Αντίστροφη Μέτρηση

Σηκώθηκε και κοίταξε τα ρούχα που θα τον φιλοξενούσαν απόψε… FOR THE LAST TIME,τραγούδησε ο RORY…
Κι άλλη μια ρακή… - Πού πας, ρε Καραμήτρο, στον λάκκο με τα φίδια…

Σκέφτηκε αυτά που άρθρωναν τα χρόνια, τόσα χρόνια τώρα, σκέφτηκε χρέη και υπόλοιπα μιάς πολύ παράξενης και εκνευρισμένης εποχής, που τίποτα δεν άφησε, κι όμως θέλει ΟΛΑ να τα πάρει, όταν περνάει κάθε ξημέρωμα με το σκουπιδιάρικο των αδίκως εκμαυλισμένων και αφελών παραχωρήσεων… Σκέφτηκε ότι πρέπει να πάει να τραγουδήσει, γιατί… …γιατί ….

Σκέφτηκε κάτι παλιές φωτογραφίες, που κοιτούσε τον δρόμο ανυποψίαστος, και όλα έμοιαζαν απλά με μια κουρτίνα που κινείται τεμπέλικα σ’ ένα αεράκι που μεταφέρει οσμές, παραστάσεις, ήχους, εικόνες, όμως ποτέ μα ποτέ χρονολογίες και φθορά και λάθη… Σκέφτηκε τον Γιώργο , που λαθροβατούσε σε μια ζωή που δεν την γουστάρει, εδώ και αιώνες… Θα την έπινε μιά ρακή - σκέφτηκε - αν ήταν εδώ, και να πάει να πηδηχτεί το σάκχαρο… Το κασετόφωνο συνέχισε τον πολύ προσωπικό του μαραθώνιο, κι αυτός πήρε ένα χαρτί κι ένα στυλό….

Λοιπόν, το βρήκα το χαρτάκι, του μυστήριου τραίνου που περιγράφω τόση ώρα, και το αντιγράφω… για δουλειά ετοιμαζόταν να φύγει, ψηλός και ψιλοπένθιμος, κατ’ εξοχήν αναβλητικός και χαμένος ήδη στην βροχή που χτυπούσε εδώ και ώρα το τζάμι… Ελπίζω αν το ανακαλύψει ποτέ, να μην μου θυμώσει… έτσι κι αλλιώς, δεν γίνεται ο ένας χωρίς τον άλλον… Αν ποτέ χωρίζαμε, θα πεθαίναμε και οι δύο…

Αντε πάλι , άλλη μια νύχτα μόνο και μόνο για να μπορώ να έχω και αύριο πέντε φράγκα στην τσέπη μου… Γιατί αυτά που θέλω να τραγουδήσω, πάλι δεν θα μπορέσω να τα πω, αλλά και να τα πω, κανείς δεν θα τα ακούσει…Κι ούτε κανείς θα μου ζητήσει να τραγουδήσω για μεταμεσονύχτιους περιπατητές, για στενά δρομάκια που οδηγούν στο ένα και μοναδικό φωτάκι απέναντι, εκεί που θα ήθελα να είσαι… Στενό δρομάκι, λιθόστρωτο ,τα πάντα γύρω σκοτεινά, ομίχλη και παράξενη βροχή, να χτενίζει τα λουλούδια που σε κοίταξαν καθώς περνούσες… Και στο βάθος, ένα φωτάκι… Πλησιάζω… Ανοίγω την πόρτα, και μπαίνω… Φωνές΄, καζούρα, γέλια… Και στο γωνιακό τραπέζι,

Εσύ…..

Χαμένη πίσω από τόνους εφηβικών λευκωμάτων που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, πίσω από χιλιάδες «πρέπει» , τραγουδάς και φωνάζεις το όνομά μου….

Και έρχονται όλοι, και μου κάνουν και πλάκα από πάνω…Φίλοι που αυτοχειριάσθηκαν, μορφές που ατύχησαν κι έφυγαν πολύ νωρίς, λαμπάκια σε χριστουγεννιάτικα δέντρα, που κάηκαν άδοξα, κιθάρες που έμειναν χωρίς χορδές, λίγο πριν αρχίσει το τραγούδι τους… Ο Σπύρος, ο Τάκης, η Γιάννα…

Και περνά η ώρα, και κάνει ψοφόκρυο έξω, .όμως πρέπει να φύγω, πρέπει να πάω να παίξω, να τραγουδήσω , και με χαιρετούν όλοι, κάποιοι με αποχαιρετούν εντελώς,
- Πές κι ένα για μας, μεγάλε, και δεν μου δίνουν ούτε ένα στίχο για να φωτίζω το στενό δρομάκι, και δεν τους αφήνω ούτε μια νιφάδα χιόνι στα βλέφαρα, γιατί η αλήθεια τους θα την έλειωνε…
Να ξαναβγώ στο δρομάκι…. Αφήνω πίσω μου το φώς και πάω να τραγουδήσω…

Δέκα χιλιάδες φωνές φώναξαν «ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ»…
«ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ», ηλίθιε, όσο προλαβαίνεις, να κρατήσεις την ευγένεια που σου χάρισαν τα τραγούδια που σε αγάπησαν, τα χρόνια που σε πήραν απ’ το χέρι, και σε πήγαν βόλτα σε κήπους μυστικούς… «ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ» , να κεράσεις την ψυχή σου το παράξενο κρασί από ρόδα της ερήμου…

Γύρισα… Όμως, δεν υπήρχε πια. Ούτε φως, ούτε δρομάκι…

Αλλά εγώ, θα καταφέρω να τραγουδήσω ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕ…
Αν δεν καταφέρεις να έρθεις, εγώ θα σε επινοήσω…
Στο τραπέζι στην γωνία…
Αν ήξερες πόσο συχνά το κάνω…

Και δεν θέλω να γυρίσω να κοιτάξω, ούτε καν την παιδική σου ασπρόμαυρη φωτογραφία, που πάλευα ώρες να την συμμαζέψω, που έχεις πια αλλάξει έκφραση, ποιος ξέρει τι σου έκανα, και στρέβλωσε το χαρτί, και δεν με αναγνωρίζει…
Τα βράδια, όταν τραγουδώ, άλλοτε σε χάνω, και άλλοτε σε βρίσκω… όταν νυχτώνει νωρίς, σε κερνάω τους δείχτες του ρολογιού, για να ζεις τις ώρες που γουστάρεις…

Χρόνια τώρα, χρόνια πολλά, και σπασμένα τα τζάμια της πορείας μου, από τις πέτρες που πέταξαν οι κακές μου στιγμές… κι όταν τραγουδήσω απόψε, κι αν καταφέρω να γράψω στίχο το ξημέρωμα, πάλι για σένα θα είναι,.. μόνο που εσύ θα κοιμάσαι… Τα ποτά κερασμένα, από τα τραγούδια κρατάς ότι σου αρέσει, όμως εγώ δεν έχω και πολλές επιλογές. Είμαι απλά τραγουδιστής, είμαι το πλοίο που σε ταξιδεύει στα νησιά του καθρέφτη σου… σπάω σε χιλιάδες κομμάτια, αλλάζω χρώματα και σχήματα, παίρνω τις φόρμες που σου αρέσουν, τραγουδώ τους ανώδυνους στίχους που γνωρίζουν, ο κόσμος γύρω χειροκροτεί, με λένε καλλιτέχνη, κι εγώ βαθιά μου γνωρίζω ότι τραγουδώ απλά και μόνο επειδή από παιδάκι ένοιωσα την ανάγκη να τραγουδήσω, γιατί θα έρθεις κάποτε να με ακούσεις, και να μου χαμογελάσεις…

Αυτά έγραψε μόνο, κι έφυγε.

Ξέρω μόνο να σας πω, ότι κατάφερα να τον ξαναβρώ πολύ αργότερα, όταν πλάγιασε μόνος… Κι ήταν αναπόφευκτο να τον ξαναβρώ, μιας και είμαι η σκιά του… κυριολεκτικά… Έχει τα φώτα σβηστά, και κοιμάται…οπότε δεν με χρειάζεται, κι ούτε θα καταλάβει ότι λείπω…
Με το πρώτο φως, θα πάω να κολλήσω πάνω του… έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει χωρίς εμένα…
Και αυτό εδώ, είναι ένα μήνυμα γραμμένο από έναν ίσκιο..