Από 'Μένα για 'Σένα

---

Ένα βράδυ μελαγχολικό... Απ' αυτά που τα προτιμά το φθινόπωρο και τα ντύνεται ολόκληρα σαν βλέμμα του...
Η θλίψη είναι οι λέξεις του... Κι εμείς, οι άνθρωποι απλά το στόμα να τις εκφράζει...
Στο CD-Player μου παίζει το CD κάποιου περίεργου διαβάτη που περπατά σε μια άγνωστη πτυχή του εαυτού μου. Τώρα ακούω το δικό σου τραγούδι μάτια μου, και κει σ' ανταμώνω...!
Αφιερωμένο σε όλα όσα απ' τη ζωή ζητήσαμε και αυτή έδειξε ενοχλημένη και μας τ' αρνήθηκε. Αφιερωμένο σε όλους τους φόβους -μικρούς και μεγάλους- που μας γνώρισαν και μας φορτώθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφιερωμένο και στους ανθρώπους που μας κράτησαν το χέρι εκείνες τις στιγμές...Αφιερωμένο και σ' όλες τις ανώφελες εξομολογήσεις που ακούστηκαν... Και τέλος, αφιερωμένο σ' όλες τις βαθιές κουβέντες και στα σοβαρά ανέκδοτα που σκαρφίζεται η φαντασία ενός γελωτοποιού...
-Ένας απ' αυτούς είμαι κι εγώ.

Σε σκεφτόμουν σήμερα, θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα στο πρόσωπό σου τη μορφή του θανάτου. Ήταν ένα όνειρο, που ερχόταν κάθε νύχτα χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο.
Κάθε βράδυ, λοιπόν, κολλούσα τα μάτια και άνοιγα την αυλαία που πολύχρωμα κεριά την έκαναν ακόμα πιο μαγική! Έπαιζες κιθάρα και μου έλεγες με παράπονο ό,τι εκεί ζούσε η διπλή μοναξιά σου... Έπαιζες... κι εγώ σώπαινα... Τραγουδούσες... κι εγώ άκουγα...
Στο χώρο πλανιόταν μια μυστική σιωπή που είχαμε ανάμεσά μας, ικανή για τις πιο αληθινές κουβέντες. Μου ψιθύρισε ό,τι ήθελες να δραπετεύσεις απ' τη βουή των συναισθημάτων σου. Τότε σε πήρα απ' το χέρι και σου είπα για το μόνο πράγμα που δεν θα σε προδώσει ποτέ.
Είναι η μουσική....
Ταραγμένος και τινάζοντας τα δάκτυλα για να διώξεις κάθε ίχνος ειρωνείας, άρχισες να κλαις με λυγμούς. Αρπάζοντας λόγια απ' τις τσέπες και απ' τις κραυγές μουσικές. Η φωνή σου ίσα που ακουγόταν λες και σου έκλεψε η λήθη την αναπνοή... σε κάμποση ώρα τα κορμιά είχαν λιώσει όπως λιώνουν τα κεριά...
Τι μυστήρια νύχτα!!!

Το στόμα σου, έμοιαζε μ' ένα τρίσβαθο πηγάδι που ξεχύνει γλυκό κρασί- Θείας μετάληψης!!
Σκύβω το κεφάλι προς τα μπρος να σε μεταλάβω.
Περιορισμός τα χείλη σου. Ανύπαρκτα τα χείλη σου- για μένα...

Κι ύστερα ήρθε το ξημέρωμα, κι ένα κερί γλυκόπικρο, φώτιζε σαν μια γελοία παρέμβαση...
Κι ευθύς αντίκρισα την αλήθεια μας. Δεν ήταν όνειρο, παρά μονάχα το κουκλοθέατρο που μου παίζουν συχνά οι κουρτίνες.Σε βλέπω συχνά να γελάς μέσα απ το αεράκι τους.
Να 'ξερες πως ηχεί το γέλιο σου στ' αφτιά μου, να 'ξερες!

Ξέρω πως δε μ' αγαπάς, μα μ' έμαθες τουλάχιστον πως η αγάπη είναι δωρεά...
Καλή μας αντάμωση στους ουρανούς, εκεί που πάμε δίχως τα ονόματά μας...