Tuxedomoon - Desire

Είναι έργα που ορίζουν το πέρασμα από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο, το πέρασμα από τη βιομηχανική στη μεταβιομηχανική εποχή και που γράφτηκαν ουσιαστικά πριν από την εποχή που εκ φύσεως ορίζουν.

Και αν ο Bowie «βάπτισε» τη νέα εποχή στο σκοτάδι και την απόγνωση, αν οι T. Heads της προσέδωσαν ρυθμό οι Tuxedomoon της προσέδωσαν βάθος. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το Desire: ένα ηχητικό πλαίσιο της μεταμοντέρνας, μετα - αστικής εποχής σε βάθος τόπου, χρόνου και συναισθημάτων. Όποτε το ακούω έχω αυτή την ίδια αίσθηση όπως και την πρώτη φορά: ότι κάτι πρωτόγνωρο γεννιέται και αποκαλύπτεται σταδιακά.

Η αμηχανία του σύγχρονου ανθρώπου στις κατακλυσμιαίες αλλαγές του παρόντος, η αγχώδης αναζήτηση του άλλου, του διαφορετικού στη ζωή, στον έρωτα, στις σχέσεις, η αποξένωση ,η αστική συντριβή, όλα είναι εδώ, ξετυλίγονται σαν να συνοδεύουν ένα ασπρόμαυρο φιλμ της μεγαλούπολης ντύνοντάς το με σπουδαία τραγούδια.
Και βέβαια, για να επιχειρήσουν κάποιοι κάτι τέτοιο με πιθανότητες επιτυχίας θα έπρεπε να αποτελούν τη μουσική πρωτοπορία της πόλης τους – Σαν Φρανσίσκο – εκεί κάπου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70, θα έπρεπε να διαθέτουν τις μουσικές γνώσεις ώστε να πλαισιώνουν ιδανικά την «ψυχή» που απαιτούνταν για κάτι τέτοιο. Οι Tuxedo τα διέθεταν με το παραπάνω και το απέδειξαν το 1981 με αυτό το δίσκο. Μέχρι τότε είχαν δώσει ένα τρομερά ενδιαφέρον EP με τίτλο No tears και το πρώτο τους LP με τίτλο Half mute που αποδείκνυαν την ικανότητά τους να κάνουν το «νέο κύμα» ακόμα πιο νέο. Και όταν αισθάνθηκαν ότι το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον της Καλιφόρνια των αρχών του 80 δεν τους σήκωνε πια, έφυγαν για την Ευρώπη και στο Λονδίνο ηχογράφησαν το Desire. Εδώ έχουμε και την ιδανική σύνθεση των Tuxedomoon: Peter Principle : bass, percussion, guitar– Winston Tong: vocals– Blaine Reininger : stings, keyboards, guitar– Steven Brown: horns, keyboards – Bruce Geduldig : films, electronics.
Εδώ βρίσκεται και η πιο πετυχημένη συνταγή του πρωτοφανούς, εκρηκτικού συνδυασμού ροκ, τζαζ, κλασικής, «ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας» με μικρές δόσεις αβάν γκαρντ, αυτών των «σοφιστικέ μάγων».

Το απίστευτο, εισαγωγικό East/Jinx ένα ανεπανάληπτο, δαιδαλώδες - πάνω από 10 λεπτά – τραγούδι με φιλτραρισμένες δόσεις Ανατολής, ξεκινάει αργά, σαν να ψάχνει ένα δρόμο, μπάσο και ηλεκτρικό βιολί δίνουν τη σκυτάλη στο σαξόφωνο και μετά όλα τα όργανα στο δεύτερο μέρος του κομματιού με την εκφραστική φωνή του Τονγκ στην κορυφή:
Why all the flags at half mast
Why the murders the rage
Where the retainers of passion
Left from a sensible age
To wipe the wretched history
From this page
Why the people so bloated
What’s making cancerous sin
Where are the god – merging shamans
To make new sense out of din
To make beast – calming music out of
This din
Don’t disrespect your parents
Rather calm their panic
Curb their distemper
Don’t tamper with their rot
No diaper/no rash
Pyt out the trash
It’s a jinx
It’s a jinx...
......
ένα «ηλεκτρικό οργιαστικό ταξίδι» το Jinx, καταλήγει στην αποδόμηση του Music #1. Έχω ακούσει το τραγούδι πολλές φορές και κάθε φορά αφήνομαι και με οδηγεί σε νέες απάτητες περιοχές. Τόσο συναρπαστικό!!

Victims of the Dance , «το πιο σκοτεινό, στοιχειωμένο βαλς όλων των εποχών», σε ένα μονότονα επαναλαμβανόμενο ρυθμό με τον Τονγκ άλλοτε να τραγουδάει άλλοτε να ψελλίζει σα σκοτεινός οιωνός:
Feel like Cassandra
Dancing
The last Dance of the bones
In spite of sudden death
As if at last
She knew in a breath
We’d all be dancing
On our own
With no past
With no regrets
But Cassandra had problems
............
but no one believe her w
hen she said
we are all victims of the Dance

Τα πράγματα ζωηρεύουν στο Blue suit με την ένταση να χτυπάει κόκκινο καθώς ξεδιπλώνεται αυτός ο εφιάλτης στην κόψη του ξυραφιού, ένα πυκνό αλλά και πλούσια μελωδικό τραγούδι, με το μπάσο να κρατάει μια γερή ρυθμική βάση:
Thin man in a powder blue suit/with eyes that slice you through/the cut of his clothes was strange indeed/a hundred years too soon/ a passing stranger with no business here/a rest stop in a voyage through time/a rest stop/a passing stranger in as dream we had/the man with the patended face/the one with the telescope eyes/the man who walked away/someone handed me a gun/hit the switch and run/i laughed and shot at the ceiling...
Το ομώνυμο Desire, από τα κορυφαία του δίσκου, όλη η εικόνα του μέλλοντος (ή μήπως και του παρόντος;) σ’ ένα παραληρηματικό πολυρυθμικό ταξίδι, η κυριαρχία της κατανάλωσης, η εικονική πραγματικότητα, η απουσία σκέψης, με ένα ρεφρέν (;) να τρυπάει το μυαλό:
You ’re the buyer or the seller
Makes you want what you can’t have
I’m glad i made you cry
Makes you go where you can’t go
Makes you want what you can’t have
Desire
Don’t think (4x)
Go buy
Don’t think (3x)
Buying the moment
............
A little order, a little grace
Something new to fill up this place
Live 1000lives by picture
Mark this song is for you
I’m a lousy lover i give and never take....
Ένα πραγματικό ντελίριο έντονο και τραυματικό, ηλεκτροσόκ σε χρεοκοπημένες συνειδήσεις, από τα καλύτερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, για μένα

Το Again ,επιτηδευμένα μελοδραματικό, με τον «αποξενωτικό» χαρακτήρα του με τον Τονγκ να δίνει ρέστα, εδώ είναι η «παρακμή/ ντεκαντένς» σε όλο της το μεγαλείο, στο βασίλειο της μοναξιάς. Η ίδια η απόγνωση προσωποποιημένη, δεν τραγουδάει απλώς. Κάνει μια απεγνωσμένη ανάδυση από το τυφλό βάθος μιας αβύσσου χωρίς να είναι σίγουρος ότι στην επιφάνεια βρίσκεται η λύτρωση. Σα ναυαγός σ’ ένα πλανήτη όλο θάλασσα.
On your free day
All your friends have gone
To find a change of pace again
Leaving you alone
To talk to your own face again
So what else is new;
There’s nothing new to say nothing new to do
But you’re still breathing
Just like always
Can’t manage to spend any time alone
So you call someone
You don’t really want to see
but they ‘ll understand
they’ll just let you be the hollow man you are
if you want to...
Το τραγούδι που δείχνει όσο ίσως κανένα άλλο πόσο σπουδαία μπάντα ήταν οι Tuxedomoon αφού κάθε νότα, κάθε πινελιά των κήμπορντς έχει τη θέση της σ’ αυτό το θαυμαστό μωσαϊκό ήχων.

In the name of the talent (Italian western two) και η αναζήτηση ενός στίγματος, μιας πορείας στη ζωή, η έλλειψη πίστης, με τα πνευστά να οδηγούν, ντραμς και μπάσο κεντούν και μετά όλα τα όργανα σε μια ατμόσφαιρα σύγχυσης, απ’ όπου προβάλλει η φωνή:
He went through life
Sometimes crying
Never trying
Sometimes crying
The books that he read and the t.v. said:
Don’t waste your time
He began to think his future lay in the hands
Of fate...
και κάπου εκεί, κρυμμένοι στο ομιχλώδες ημίφως κλείνουν πονηρά το μάτι ο Τζον Κολτρέιν, ο Τζίμι Χεντριξ και ο Έννιο Μορικόνε. Τόση ώρα στέκονταν εκεί, μόνο τώρα στο τέλος τους πήρα είδηση.

Το άλμπουμ κλείνει «συμφωνικά»: Holiday for plywood μια διασκευή του Holiday for strings του D. Rose, κομμάτι για μεγάλη ορχήστρα από τα 40ς σε ένα αισιόδοξο κλίμα, σαν απόδραση προς την ελπίδα, σαν ανάσα λύτρωσης, ενώ όλα τα μέλη του γκρουπ δίνουν και πάλι τον καλύτερό τους εαυτό, με τέλειο συντονισμό και οδηγούν στη μεγάλη έξοδο.

Το Desire έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια μας και έκανε πολύ κόσμο να παραληρεί .Ο ηχητικός του κόσμος είναι μια συγκλονιστική εμπειρία για κάθε ανυποψίαστο ακροατή αλλά είναι και ένας δίσκος που θέλει προσοχή, θέλει τα ακούσματά του για να αποκαλυφθεί όλος του ο πλούτος. Τα τραγούδια μιλούν σε πολλές «διαλέκτους»και κάθε φορά που τα ακούει κανείς έχει πράγματα να ανακαλύψει. Δίσκος μεγαλειώδης και καθοριστικός, σημάδεψε την εποχή του, τη μουσική γενικότερα, αλλά, όπως είπα και πριν, ορίζει και το μέλλον. Έτη φωτός μπροστά…
Ο δίσκος αυτός μου γεννάει την ίδια διάθεση με το Dark side of the moon και μερικούς ακόμη: αμέσως μετά την εμπειρία μιας ακρόασής του, νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο ν’ ακούσω…ότι όλα έχουν ειπωθεί. Εξαγνισμός…

ΥΓ: Οι νεότερες επανεκδόσεις του άλμπουμ περιέχουν και το ΕΡ No tears με το φοβερό ομώνυμο κομμάτι!!!


DESIRE
1. East/Jinx/Music#1 14.50
2. Victims of the Dance 5.46
3. Incubus (Blue suit) 3.49
4. Desire 7.03
5. Again 6.25
6. In yhte name of talent (Italian western two) 5.57
7. Holiday for plywood 5.31
NO TEARS
1. New machine 4.19
2. Litebulb overkill 3.02
3. Nite and day (hommage a Cole Porter) 5.10
4. No tears 5.40