Προς τ' άστρα

Πολλές νύχτες κοιτάζοντας τα αστέρια διαβάζω τα σχέδια που ζωγραφίσανε κάποτε οι άνθρωποι με το νου τους στους ουρανούς, και μέσα από αυτές τις πανάρχαιες φανταστικές εικόνες νιώθω κάτι απ’ την ανάσα τους, κάτι από τον πόνο και τη δίψα τους. Η ελπίδα τους για την κατάκτηση των αστεριών καθρεφτίζεται σε τούτη την ιδιοτροπία τους: τα άπιαστα αστέρια, τα χιλιάδες απόκοσμα φωτεινά σημεία που δεν μπορούν να εξηγηθούν, μετατρέπονται σε απτές εικόνες εμπνευσμένες από τον κόσμο που τους περιβάλλει. Και δεν μου μένει άλλη επιλογή παρά να δεχτώ αυτό που απ’ τις απαρχές του ανθρώπινου γένους μοιάζει να έχει αποφασιστεί: ο άνθρωπος προορίζεται για τ’ άστρα.

Άκουσα τους αρχέγονους κτύπους της καρδιάς σου να δημιουργούν τις πρώτες λιτανείες μια παγωμένη νύχτα σαν κι αυτή. Μύριζε χιόνι και ο άνεμος βούιζε ξεγλιστρώντας ανάμεσα σε λόφους και βουνοκορφές. Σε ένα απόκρημνο βουνό σε βρήκα που ακουμπούσε στ’ άστρα. Βαθιά σε μια σπηλιά έφτιαχνες με το κορμί σου κύκλο γύρω απ’ τη φωτιά και ξόρκιζες τα πνεύματα του κεραυνού και του φιδιού που σε γέμιζαν με φόβο. Όλα γύρω σου ξένα, ανείπωτος τρόμος και οργή κυρίευε τις ώρες σου. Σαν τυφλός που προσπαθεί να ψηλαφίσει μια γραφή, μετρούσες τον κόσμο με τις λιγοστές αισθήσεις σου. Μάταιες οι ώρες σου κι ανέλπιδη η κραυγή σου αντηχούσε στον πρώτο εκείνο κόσμο όπου κάθε μέρα έμοιαζε αβέβαιη, μια αέναη πάλη μεταξύ ζωής και θανάτου. Ονομάτιζες τα πράγματα που σου έδιναν χαρά ή θλίψη και τους έδινες ψυχή. Πνεύματα, μαγείες και αόρατες υπάρξεις ένιωθες να κυριεύουν εσένα και τον κόσμο. Μυστήριες δυνάμεις έκαναν τα φύλλα των δέντρων να χορεύουν ρυθμικά στο σφύριγμα του ανέμου, ή καταστροφικοί κεραυνοί με δύναμη χιλιάδων πνευμάτων εκτονώνονταν ξαφνικά πάνω στη γη και πότιζαν φωτιά τον τρόμο σου. Μια απλή νύχτα του χειμώνα σαν κι αυτή ήταν, μα ο φόβος σου έχτιζε θηρία, δαίμονες και μυστήριες δυνάμεις που γίνονταν ολοένα και πλουσιότερες στην μήτρα της φαντασίας σου.
Τότε, ένα πρωινό συνέβη κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ.
Μια αγέρωχη μορφή στάθηκε έξω απ’ τη σπηλιά, αντίκρισε τον κόσμο κι έκανε το πρώτο βήμα προς τον Ήλιο! Μπροστά στην ακατάλυτη γενναιότητά του τα πνεύματα λύγισαν, σωριάστηκαν στο χώμα και θάφτηκαν εκεί για πάντα. Το φονικό αυτό συνεχίστηκε κι από άλλες γενναίες μορφές και εσύ τους ακολουθούσες. Μέρα με τη μέρα τα πνεύματα και οι μαγείες λιγόστευαν μέχρι που εξαφανίστηκαν σχεδόν εντελώς. Οι άνθρωποι σιγά σιγά κατεβαίνοντας απ’ τα βουνά άρχισαν να μελετούν τον κόσμο, για να εξουσιάσουν την μοίρα τους με θάρρος και να γνωρίσουν αληθινά την θαυμαστή φύση που τους περιβάλλει.


Πέρασαν πολλά χρόνια, μα ο φόβος μέσα σου σε έκαιγε ακόμα.
Τα πνεύματα που θάφτηκαν δεν ήταν αρκετά για να σε γλιτώσουν απ’ το μαρτύριό σου.
Πόνοι, θάνατοι, αρρώστιες μπερδεύονταν στο νου σου και έψαχνες μια αγκαλιά να χωθείς και να σωπάσουν όλα. Δεν συγχώρεσες ποτέ τις αγέρωχες εκείνες μορφές που σου έδειξαν τον αληθινό κόσμο. Τους κατασπάραξες και τους πέταξες στην θάλασσα με μίσος και φθόνο ρίχνοντας το φταίξιμο σε εκείνους.
Και τότε αποκάλυψες στους συνανθρώπους σου αυτό που για χρόνια ωρίμαζε μες την καρδιά σου, την αγκαλιά που τα σωπαίνει όλα: τους Θεούς.
Δεν υπήρχε πρόβλημα που να μην λύνει ο Θεός σου. Όλη μέρα κλεισμένος στο δωμάτιό σου έπλαθες επαίνους για την σοφία του, και χίλια παρακάλια για να σε φροντίζει και να σε φέρνει στον σωστό δρόμο. Του ‘δωσες μαχαίρι και ζυγό για να κρατά και να επιβάλλει τον νόμο σου. Και οι φωνές εκείνες που έλεγαν ότι ο κεραυνός δεν είναι πνεύμα και μαγεία σώπασαν για πολλά χρόνια. Κανείς δεν αμφισβητούσε την σοφία του Θεού. Και πράγματι, βρήκες μια μικρή γαλήνη μέσα σε τούτη την επινόηση γιατί έπαψες να βασανίζεις τον νου σου με τα χιλιάδες ερωτήματα που ξεπηδούν απ’ το νου του ανήσυχου σκεπτόμενου ανθρώπου.

Όμως κάποια ρομαντικά πνεύματα ανθίζουν μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, έτσι που αν τους κρύψεις τον Ήλιο αρχίζουν και φέγγουν οι ίδιοι.
Σιγά σιγά, με σκληρές μάχες και αγώνες που κράτησαν για χιλιάδες χρόνια άρχισαν να βγαίνουν και πάλι στους δρόμους εκείνες οι αγέρωχες μορφές που αντέχουν να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα και να μην τυφλωθούν. Και με το πλούσιο πνεύμα τους αναζήτησαν μιαν αλήθεια πληρέστερη γιατί ο Θεός σου στάθηκε πολύ λίγος γι’ αυτούς.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν γύρευαν αποκούμπι, δεν γύρευαν σιωπές, παρά μονάχα την αλήθεια. Και αφού τους ακολούθησες στράφηκες επιτέλους προς τ’ άστρα που πάντα σε μαγνήτιζαν και αναζήτησες ένα νόημα βαθύτερο, μια εξήγηση που να γεμίζει τις φλέβες σου και να μην νιώθεις μετέωρος ανάμεσα σε μάγια και δεισιδαιμονίες.


Μετά από καιρό η καταιγίδα έπαψε, τα χρόνια περάσανε και το αίμα σβήστηκε απ’ τα μέτωπα των αγωνιστών.
Ο Θεός ακόμα υπήρχε στην ψυχή σου μα δεν ήταν εξουσιαστής του κεραυνού ούτε της μοίρας σου, παρά ο απομακρυσμένος δημιουργός του κόσμου που μπορούσες να τον νιώσεις μόνο μέσα απ’ τις δημιουργίες του. Ζούσε σε μια καλύβα στα πέρατα του σύμπαντος και γνώριζε τα πάντα, μα δεν επενέβαινε ποτέ. Άλλωστε αν επενέβαινε θα σήμαινε ότι η δημιουργία του ήταν λιγότερο τέλεια απ’ όσο ήθελε, πράγμα αδύνατο για έναν παντοδύναμο δημιουργό που κατέχει την σοφία του κόσμου όλου.
Τέτοιες σκέψεις έκανες και ησύχαζες την ψυχή σου. Η δίψα σου για μάθηση είχε πια ακολουθήσει άλλους δρόμους. Τον δρόμο της επιστήμης, τον δρόμο των άστρων και του αληθινού κόσμου. Σε κούρασαν τα γήινα ματωμένα χώματα, η γη στάθηκε μικρή για να ξεδιψάσει τη θέλησή σου για μάθηση. Κι από τούτο τον μικρό πλανήτη βάλθηκες να ταξιδέψεις σε άλλες ακρογιαλιές κατακόκκινες, ή σε αργυρές οδούς και μέρη όπου δεν είχε πάει ποτέ άνθρωπος ως τότε.
Ο μόνος φόβος σου, αυτός του θανάτου, παρέμενε σιωπηλός και αμετακίνητος, κι έτσι έχτιζες μικρές φιλοσοφίες που προσπαθούσαν να απαλύνουν τούτο τον πόνο. «Μέχρι και τ’ άστρα πεθαίνουν» ψέλλιζες σαν έχανες κάποιον δικό σου και προσπαθούσες να σωπάσεις την θλίψη σου.
Στις κηδείες και στους γάμους δεν υπήρχε καμία αναφορά σε αγίους ή Θεούς, παρά μόνο μια γενική προσευχή σε ποιητική μορφή που αναφερόταν στον δημιουργό του κόσμου ενώ μετά ακολουθούσαν διάφορες φυσιολατρικές ευχές όπου πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τ’ άστρα…



Πέρασαν χιλιετίες από τότε…
Tώρα πια κατέκτησες τ’ αστέρια.
Ο Θεός χάθηκε οριστικά απ’ τον κόσμο και κέρδισες την ελευθερία σου.
Μπόρεσες να δημιουργήσεις ζωή απ’ το μηδέν, μέχρι και να δημιουργήσεις μικρά σύμπαντα - κόσμους ολόκληρους και να διανύσεις άπειρες αποστάσεις σε ελάχιστο χρόνο…
Δεν έμεινε τίποτα που να μπορούσαν να κάνουν οι παλιοί Θεοί και να μην μπορείς κι εσύ. Ούτε βρήκες τίποτα ανώτερο από εκείνες τις αγέρωχες μορφές που έσπρωχναν πάντα την ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά. Δεν έμεινε πια παλιός φόβος που να σκιάζει την καρδιά σου. Μόνο την άγνοια φοβάσαι, ω πάνσοφε, γιατί σκοπός της ζωής σου γίνηκε ο πλούτος των γνώσεων και των αισθήσεων! Χωρίς επινοήσεις και φαντάσματα θαυμάζεις πια την πραγματική, την καθάρια ομορφιά του κόσμου. Και στο πέρασμα των χρόνων η ευτυχία σε κατακλύζει όλο και περισσότερο κι όλα παίρνουν μορφή αληθινή.
Κυρίαρχος πια του σύμπαντος και της μοίρας σου, με άπειρο θάρρος κι ελεύθερη καρδιά, ταξιδεύεις με πυξίδα την σοφία σου και πλώρη προς τα αχανή σκοτεινά μέρη της γνώσης, με τη ματιά σου περήφανη και γαλήνια και την ψυχή να ατενίζει πάντα προς τ’ άστρα!