Νοσταλγώντας τις νύχτες που ο ουρανός σχιζόταν στα δύο,
μούσκεψα τα ρούχα μου...
Σε έκρυψα καλά στα νύχια του μυαλού μου...
Μα αυτά κάποτε ξέσκισαν το παραβάν...
Πίσω του στέκονταν οι δυνάστες της ζωής σου...
Ένα-έναν τους έστησες στον τοίχο και τους έσκισες τα ρούχα...
Ταπεινοί να μοιάζουν, ταπεινοί και αδαείς...
Κι έπειτα ένα μαχαίρι θα καρφώσεις στην καρδιά τους και θα μαζέψεις όλο το κόκκινο...
Θα το μαζέψεις και θα το σκορπίσεις στη βροχή...
Κι οι δυνάστες σωριασμένοι στο πάτωμα θα εκλιπαρούν για σωτηρία...
Μα δε θα γυρνάς να τους κοιτάξεις,
δε θα κοιτάς για να ξεχάσεις...
Να ξεχάσεις την νύχτα εκείνη που κατακεραυνώθηκε η φωνή σου
και δε κατάφερες ποτέ να ψιθυρίσεις ξανά...
Ο βιολιστής, κάπου στη στέγη νιαουρίζει,
νιαουρίζει για την δική του μοναδική Ιουλιέτα
και μ’ ένα βιολί στα σύννεφα σμυλεύει τη μορφή της...
Στον καπνό σκαλίζει την ομορφιά της...
Στη βροχή σχηματίζει το χαμόγελό της...
Και σ’ έναν κεραυνό χαρίζει την ψυχή του για να δει το κλάμα της,
να ακούσει τους λυγμούς της...
Το πρωί,
πίσω από το παραβάν θα τον βρούν κι αυτόν να ζωγραφίζει...
23:32, 19/5/2009
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
#18566 / 06.06.2009, 22:03 / Αναφορά Πολύ ωραίοι στίχοι. Ο μόνος που μπορεί να καταλάβει κάποιον που πόνεσε, είναι αυτός που μπορεί να μπει στη θέση του! Κάτι τέτοιο, μόνο αυτός που αγαπάει το κατορθώνει... |
#18573 / 07.06.2009, 16:54 Διακρινω ενα βαθος σε αυτους τους στιχους.....αυτο το ποιημα ειναι για τους λιγους......πραγματικα πανεμορφο.... |